De geplande zondag moest Steve werken in Veldhoven, maar voor deze ride was hij speciaal teruggekomen naar Heerlen. Wes en Rick zijn in de middag lekker gaan chillen. Tsja, het leven kan oneerlijk zijn! Daarna zijn ze richting Welten gereden, waar de ride officieel van start zou gaan. Als eigenaar had Rick de eer van de eerste kilometers. Onderweg naar Welten werd christelijk gereden, maar dit beviel Wes al meteen niet. Er moest iets gebeuren en heel nonchalant werd de sigarettenaansteker uit de houder getrokken en uit het raam gegooid. Met het gesprek ervoor en de hele actie op zich erachteraan was het zo’n grappig moment waar je bij moest zijn. Eenmaal aangekomen in Welten stond Steve al buiten te wachten. En dit was niet zomaar. Zonder dat Rick en Wes het wisten draaide de camera al en Steve liep rustig richting auto, trapte de eerste deuk erin en riep “hé man!” De toon was gezet voor de arme BMW, die er hoe dan ook aan onderdoor zou gaan.
Het was net na 7 uur ’s avonds. De eerste missie was duidelijk, er moest benzine in de wagen. Natuurlijk was 7 uur veel te laat voor het tankstation in Welten… Gesloten. Dus maar door naar Voerendaal en jawel, allebei de tankstations gesloten. Doorgereden richting Klimmen, maar eigenlijk wist niemand van de drie of daar wel een tankstation is. Niet dus en maar weer verder. Dit keer richting Valkenburg, daar is er één die altijd open is, de Esso Emmaberg. € 30,- in de tank, niet te veel voor het geval de missie snel zou slagen, je weet maar nooit. Wat volgde was een stuk rijden voor Rick, Steve en Wes hielden zich al druk bezig met het ‘demonteren’ van BMW interieur op een niet al te subtiele wijze (het was niet zo dat het nog terug in elkaar kon) en dit ging nog een tijdje door. Zelfs het in de kofferbak ingebouwde gereedschapskistje die standaard in BMW’s zit was al eruit gesloopt en het gereedschap werd goed gebruikt. De plaatsen Sibbe, Vilt, Berg en Terblijt, Maastricht, Amby en Meerssen waren al doorkruist en zo langzaam maar zeker was er niet veel interieur meer over om te slopen. Eigenlijk was er nog niet veel spectaculairs gebeurd op wat gedrifte rotondes en bochten en wat hoge toeren na. De omgeving van Maastricht was te druk en niet boeiend. Tsja, Maastricht hé. Je komt ervandaan of je noemt ze allemaal Sjengen en Pieren. Rick besloot de snelweg A2 te pakken. Bij Born werd besloten eraf te gaan. De Westelijke Mijnstreek rondom de Maas. Een mooie omgeving waar veel rustige wegen zijn met wat kleine gehuchtjes. |
 |
 |
Vanuit Born werd zo’n rustig weggetje gepakt en dat leidde Rick, Wes en Steve naar Schipperskerk, en zoals het gehuchtjes betaamd, binnen 20 seconden lag Schipperskerk weer achter de BMW. En ineens was daar een landweggetje met wat zand en stenen in het begin. Tijd om eens te beginnen aan het echte sloopwerk. Rick zette de wagen in het zand en ging voor een burnout op de plaats. Steve filmde deze burnout vanuit de auto, maar eigenlijk vond niemand deze beelden goed genoeg. Wes eruit en nog een keer! Jammer genoeg blokkeerde het wiel aan de linkerkant waar gefilmd werd, maar de rookpluim was indrukwekkend. Heerlijk! Er gebeurde iets nieuws. De enorme rookpluim en de geur van verbrand rubber waren reden genoeg om te zeggen, “we moeten weg hier!” Zo gezegd, zo gedaan en met nog zo’n lekkere rookpluim dankzij nog een burnout werd de weg vervolgd.
Via Roosteren en Susteren leidde de weg richting Sittard, waar net ten noorden een truckstop is. Bleek die truckstop helemaal leeg te zijn, perfect voor wat donuts! Helaas is het beperkte vermogen van een 1.6 motor en een asfaltlaag vol met gaten geen goed recept voor lekkere donuts. Tegenvaller dus. Steve wilde in Sittard even naar McDonald’s, ook wel een redelijke traditie tijdens challenge rides. Bij de Mac werd wat gegeten en gedronken en het toilet bezocht. Eenmaal terug in de auto was er een probleem. De wagen lag nog altijd vol met losse onderdelen en het was werkelijk een puinhoop daarbinnen! Alleen het dashboard was nog voor ongeveer tweederde intact, een klein stukje middenconsole, daar waar de startonderbreker en de knoppen van de elektrische ramen zitten en het paneel in de linkerdeur. Het probleem… De pen van de startonderbreker lag eerst in de middenconsole, maar de pogingen tot donuts hadden die pen door de auto geslingerd. Dus zoeken naar zo’n klein kutding in een grote berg rotzooi. Maar het viel gelukkig nog mee en binnen enkele minuten was de pen terecht. Steve nam plaats achter het stuur en de ride kon vervolgd worden.
Via de Windraak, Bingelrade en Doenrade werd Schinveld bereikt. In deze omgeving bleek veel te doen, maar daar was nog niet bij nagedacht. Op de weg naar Schinveld gaf Rick commentaar op Steve’s rijgedrag, hij zou volgens Rick zijn voet van de koppeling af moeten halen. Steve had nog even getwijfeld of hij daadwerkelijk de koppeling deels ingedrukt had, maar dit bleek niet het geval te zijn. De koppelingsplaten begonnen te slippen en de motor maakte meer toeren dan de wielen. Balen! De ride leek eerder ten einde te komen dan gepland. We zeiden tegen elkaar dat dit een erg triest einde zou zijn, gladde koppelingsplaten waren te makkelijk, de wagen moest kapot gereden worden. Toch maar doorgegaan en Steve’s idee was om richting de Brunssummerheide te rijden omdat daar ongeasfalteerde parkeerplaatsen zijn, niet stilstaand bij het feit dat we een heerlijke omgeving voor BMW-trashing direct weer verlieten, maar goed. Op naar de Hei. Voornamelijk weer drifts over rotondes en door bochten en lekker hoog in de toeren scheuren. Eenmaal op de Hei waren de parkeerplaatsen te klein en eigenlijk niet echt interessant. Steve wist nog wel een plek waar de parkeerplaatsen groter en leuker waren. Vaals, bij het drielandenpunt waar Nederland grenst met België en Duitsland. Via Landgraaf, Eygelshoven, Dentgenbach en Spekholzerheide (drie delen van Kerkrade) ging de route de goede kant op. Het nieuwe idee was drempels op hoge snelheid, maar ook de juiste drempel bleef uit. De taaie BMW toonde op de koppeling na geen enkel mankement, echt helemaal niks. Maar eigenlijk hadden we teveel plezier in het, eerlijk toegegeven, asociale rijgedrag.
Steve reed binnendoor, door Simpelveld en een stukje verder door Vijlen zo Vaals in. De Vaalserberg omhoog, op naar het hoogste punt van Nederland, hopende dat de wagen het tot boven zou redden met de slippende koppeling. Dit lukte en Steve had gelijk, hier was de perfecte parkeerplaats. Gedeeltelijk zand, gedeeltelijk asfalt. Rick pakte de camera en filmde een heerlijke driftsessie van Steve vanuit de auto, maar de onverlichte parkeerplaats leverde weinig mooi beeldmateriaal op, alleen de stralen van de lichten met wat bomen die voorbij schoten. Rick zag deze driftsessie wel zitten en ging er ook één doen. Steve besloot de BMW te verlaten en van buiten te filmen. En dit leverde wel een aardig filmpje op. Al lachend hadden Rick en Wes een geweldige tijd in de auto. Bomen die op een paar centimeter langs de spiegels van de wagen scheerden. Steve kroop weer terug in de wagen en aan de andere kant werd nog een halve donut vanaf grind gedaan om maar weer eens ergens anders heen te gaan. Ineens beseften we dat de koppeling niet meer slipte en dat ze in Beieren weten wat Deutsche Gründlichkeit inhoudt, de BMW had zichzelf hersteld.
Rick ging richting Lemiers en vond het tijd om eens wat mede-weggebruikers in te gaan halen, weer een heerlijk staaltje de aso uithangen. Daarna werd Nijswiller bereikt en volgde er een vrij inspiratieloos stuk rijden. Via Wahlwiller, Wittem, Wijlre, Schin op Geul, wederom Valkenburg en Haasdal leidde de weg naar Nuth. Kwam goed uit, want daar is tankstation De Dael, 24 uur per dag open en de tank was leeg. Er werd € 20,- ingegooid en is Rick even naar het industrieterrein gereden om Steve een hele oude chillspot te laten zien, gewoon omdat Wes en Rick daar altijd hingen voordat ze Steve kenden en Steve niet precies wist waar het was. Dus om dit gemis in te halen werd er op het industrieterrein gehangen. Rick had nog wat krassen op de wagen gemaakt door langs muurtjes te schrapen en toen was het weer eens zo ver. Dat die Steve helemaal gek is, is inmiddels wel bekend. Maar het idee waar hij nu weer mee kwam. “Ik heb altijd al eens over een rijdende auto heen willen rennen. ” Dus daar ging ‘ie! Wel eerst even een oefensessie over een stilstaande BMW gedaan en daarna was Steve er helemaal klaar voor. Met een niet al te gekke snelheid van 20 km per uur, want ook dit keer was het de bedoeling met drie man thuis te komen, de tweede uitvoering. Na de uitvoering hoorden Rick en Wes, die de camera natuurlijk alweer bij de hand had, niks anders dan Steve die ‘LIJP JONG!!!’ riep. Hij had geen rekening gehouden met de beweging van de auto, dus was zijn inschatting niet helemaal correct. De verwachte 3 stappen (motorkap, dak en kofferbak) werden er 5 (kap, kap, dak, dak, bak). Ja, het was heftiger dan verwacht, maar wel weer leuk beeldmateriaal. Steve maakte ook nog een geinige ‘slide’ over de motorkap, alsof hij een politieman uit Hollywood was. En direct daarna weer zo’n maf plan. Steve zei “ik ga op het dak liggen en dan ga jij rijden, Rick.” Wes stond alweer klaar met de camera, Steve klom op het dak en daar gingen ze weer. Mooie video’s met weer een schreeuwende Steve. En geen schreeuw van angst of adrenaline. Nee nee, alles wat je hoort op de video is HARDER, NU IETS HARDER!!! Tsja, een oude conclusie, helemaal gek die gast! En die conclusie zal nog wel vaker voorkomen bij Challenge Ride. Je kunt nou eenmaal niet om feiten heen.
Via Schinnen, Oirsbeek, Amstenrade, Merkelbeek en Brunssum werd voor het eerst Hoensbroek bereikt. De thuishaven van Wes en Rick. Er werd boven in Vaesrade gestopt, vloeistof geloosd en nog even gechilled. Hier werd ook de buitenkant van de BMW voor het eerst onder handen genomen met wat gereedschap en een krik, maar er bleef een klein bemand vrachtwagentje staan bij het enige bedrijf daar, dus echt veel is er niet gedemonteerd. Ergens hadden we toch wel een klein beetje de angst dat de chauffeur politie zou bellen, omdat we toch wel wat vreemd overkwamen en in politie hadden we echt geen zin gezien de staat van de wagen, want leg dat maar eens uit. Er werd snel besloten verder te rijden en Steve pakte het stuur nog maar eens. Maar weer eens erg onsubtiel omgedraaid (lees 180 graden gedrift), terug Hoensbroek in en vervolgens weer driften door elke bocht. Via Swier, Wijnandsrade, Hulsberg, Arensgenhout, Schimmert, Spaubeek en Geleen werd de weg vervolgd door Sweikhuizen, een klein plaatsje met een lange, smalle weg erdoorheen. Deze weg bracht ons terug richting een gebied waar eerder gereden was. Schinnen en Puth nog even doorkruist en daar lagen Bingelrade en Doenrade weer. Steve reed richting Schinveld over ‘die saaie, rechte weg’ waar eerder al niks te beleven was. Aan het einde van de weg, een rotonde met een schuine verhoging aan de binnenkant en Steve dacht, die verhoging ga ik eens driften. Echt niet normaal, met de genomen snelheid leek het alsof de wagen om zou slaan, ergens hadden Rick en Wes zoiets van “daar gaan weeeeeee!!!” Maar uiteindelijk gebeurde het niet en werd de camera erbij gepakt en het werd nog eens lekker overgedaan… Tot drie keer toe! En daar was ineens een geniale ingeving van Steve. Ergens in de buurt was een landweggetje waar een enorme verlaging in het asfalt zit. In een ver verleden was Steve hier al eens vrij hard overheen gegaan met zijn oude Nissan Micra en wilde de BMW gaan laten vliegen. Het was even een zoektocht tussen de weilanden door op wegen waar auto’s niet mogen komen, boeien! En ineens zag Steve hem en riep hij vlak voor de sprong “HOU JE VAST!!!” Vier wielen los van de grond, een keiharde klap en de uitlaat en zelfs de bodemplaat schuurde over de grond. Je kon het gewoon voelen in de vloer van de wagen. GEWELDIG! We hebben ons kapot gelachen.
De onuitgesproken beslissing om een tandje bij te schakelen was gezet. Dat ding moest kapot. De weg ging naar Heerlen, via Merkelbeek en Brunssum. Er werd op de Molenberg bij Kaldeborn een dikke driftsessie gezet, daar waar we allemaal ons rijbewijs gehaald hadden. Lekker ironisch en een heerlijk stuk waar niks gebeurd in de late uurtjes, het was er doodstil. De rit ging verder naar Spekholzerheide in Kerkrade en er werd nog gezegd “hier komen we nog terug vandaag.” Steve ging Chevremont in en herinnerde zich een straat waar hij vroeger altijd met de scooter sprongen kon maken. Helaas lukte dit niet met de auto, maar het moest op z’n minst geprobeerd zijn. Door naar Eygelshoven en via Landgraaf terug naar Kaldeborn, want hier was het wel echt lekker scheuren. De tweede driftsessie was nog wilder, er werd bijna een betonnen trap geraakt en grote rookpluimen vormden zich achter de BMW. Op de parkeerplaats aan de straat was er een calculatiefoutje, het asfalt hield op, dan maar de stoep op en door het gras zo weer terug op de straat. Vermakelijke stuurmanskunst… Nou ja, kunst. De tank was alweer leeg en bij tankstation Brouwers op Heerlerbaan werd nog € 20,- in de tank gegooid en Rick reed weer eens verder. Er werd naar Voerendaal gereden en net buiten Voerendaal werd de BMW maar weer eens gebruikt voor wat burnouts, want er waren mooie spots voor. Goed gelachen om voornamelijk het gebrek aan vermogen van de BMW, maar Rick maakte er het beste van. En daar kwam ineens het idee van Wes om naar de andere kant van Weustenrade te rijden, want daar hadden Rick en Wes lang geleden eens gevlogen met de oude Peugeot 205 van Rick, en die kuil is er nog steeds. Deze kuil werd nog van twee kanten gedaan met hoge snelheid. De eerste keer was geen sprong, de tweede keer wel, met een bochtje erachter. Niet zo heftig als de sprong van Steve, maar wel een lekkere. En ergens kregen we wel langzaam het idee dat de BMW gewoon te taai was om mechanisch te slopen.
Rick is weer richting Hoensbroek gereden, want zo langzaam aan hadden we zoiets van we zijn wel erg extreem bezig en naar huis lopen moet een optie zijn, dus maar in de buurt blijven van Hoensbroek, want daar stonden nog de auto’s van Wes en Rick. Bij het treinstation in Hoensbroek werd even lekker gechilled, een oude chillspot van Rick. Er stopte nog een taxi, maar die ging er vrij snel weer vandoor toen Rick besloot de auto van buiten in elkaar te slaan met een krik. Van buiten zag de wagen er eigenlijk ook al niet meer uit en Wes kraste nog ‘BMW’ in de lak en Rick kraste daar erg flauw ‘3.16i’ onder. Het was inmiddels vrij diep in de nacht, ergens rond half twee. Steve nam het stuur nog een keer over en ging naar de autoboulevard in Heerlen. Op een rustige weg zei Wes opeens bij 60 km per uur “zet hem in de achteruit.” Ongelooflijk dat het lukte! Verderop achter Ikea werd het nog eens gedaan. Dit leverde een apart effect op, veel gepiep van de banden en een pijnlijk geluid van de motor. Vervolgens vanuit de achteruit weer in de eerste versnelling en op de video is duidelijk te zien dat de versnellingsbak er niet meer zoveel zin in had. Nog maar een keer in de achteruit en vol gas. Geen piepende banden meer, wel een nog pijnlijker motorgeluid. Aan het einde van de doodlopende weg op het pleintje nog een donut doen, vlak langs een groepje chillende gasten. Ja, die keken een beetje voorzichtig en ook wel wat vreemd. Wat zouden die gedacht hebben? Steve wilde verder rijden, maar de eerste versnelling deed het niet meer, ook de achteruit werkte niet meer. Via Hoensbroek ging Steve in de tweede versnelling naar Vaesrade en driftte daar nog door wat grind. Daarna door naar Nuth, terug naar het industrieterrein waar eerder over de auto werd gerend, op het dak werd gelegen en de zijkant van de wagen geschuurd werd om ook nog wat krassen te maken in de lak. De conclusie was teleurstellend, want we zouden daar nog een rondje rijden en dan maar huiswaarts keren, omdat Steve terug moest naar Veldhoven de dag erna om te werken. Die dag zou Rick de BMW dan maar naar de sloop brengen. De missie ging mislukken. De auto wilde niet kapot.In het laatste rondje werd de linkerkant van de wagen nog goed toegetakeld en Steve besloot er nog één te doen om de rechterkant te slopen. Rick zei nog “kijk een beetje uit, want de andere kant is iets lastiger in te schatten.” En dat bleek! Een inschattingsfout bij het insturen, een dikke knal, scheurend plastic van de bumper, vliegende onderdelen en de BMW kwam rechtsvoor los van de grond en sloeg in de landing af. Niet goed! Wat voorzichtige lachjes en de uitspraak “maak dat je wegkomt gek!” Gelukkig sloeg de auto meteen weer aan. Steve wilde wegrijden, maar echt op gang kwam de wagen niet meer. We dachten dat er een steen of zoiets in de wielkas vast hing. Rick en Steve stapten uit om de schade te checken en voor zover mogelijk te herstellen. Bleek dat aan de rechterkant de as compleet verbogen was. Het rechterwiel was helemaal naar achter geslagen en stond helemaal scheef. Er was niks meer aan te doen, behalve proberen zo ver als mogelijk weg te rijden. Het zal ongeveer een meter of 200 goed zijn gegaan. Het rechterwiel draaide niet eens meer en slipte alleen nog maar met de rest van de wagen mee. Steve besloot om hem langs de kant te zetten, en op dat moment begaf de koppeling het. Met wat moeite hebben we de auto achter een struik geduwd, op de parkeerplaats van, echt te ironisch, een autoschade-herstelbedrijf. Niet helemaal zoals gepland, maar… MISSIE GESLAAGD!!! De versnellingsbak was op sterven na dood, de koppeling was dood, de as was compleet scheef geslagen en de bumper hing los. Er was wat weinig licht, maar een bruikbare foto van ons drieën voor het scheve wiel werd geschoten. De ride was compleet.
Steve belde naar de verzekering voor de opsleepservice en deze zou binnen drie kwartier daar zijn. Dit waren wel zenuwachtige minuten, want echt bij elk licht waren we bang voor politie, want nu zou die uitleg over de staat van de wagen wel erg lastig worden. De tijd werd gedood met het kijken naar alle geschoten foto’s en video’s, maar we keken alle drie nogal veel om ons heen. Niet relaxed. Na een minuut of 35 was de sleepwagen daar. Die chauffeur stond echt raar te kijken en had duidelijk zoiets van “stelletje mafkezen.” En dat vinden we leuk, hè. Na een kleine tien minuten was de BMW opgeladen en Rick moest als eigenaar meerijden om kenteken deel drie van de wagen in te leveren. Erg leuk was het feit dat de chauffeur van de sleepwagen tot aan de voordeur van Rick’s huis was gereden, in een kleine binnenwijk in Hoensbroek. Rick’s huisgenoot (Danny van de Billund-ride) en zijn vriendin zaten om drie uur ’s nachts rechtop in bed door de herrie geproduceerd door de zware dieselmotor van de sleepwagen en hij vertelde Rick een dag later dat er een paar minuten na vertrek buurtbewoners scheldend naar buiten kwamen en vroegen welke idioot er op dit uur met een vrachtwagen door de wijk reed. Beter een goede buur? Doe ons maar verre vrienden om BMW’s mee te slopen. Heb je meer aan.
Rick sprong snel in z’n nieuwe auto en heeft Wes en Steve, die achtergebleven waren, net achter de brug in Nuth opgepikt. Steve werd naar huis gebracht en Wes en Rick zijn nog maar wat gaan Chillen in Hoensbroek. De ride zat er weer op. En de conclusie was wel bijzonder, want dit is sowieso de laatste plaats, maar wel de meest spectaculaire ride ooit. De locatie kan niet echt aanbevolen worden dit keer, tenzij je een werkloze monteur bent ofzo. Maar dit concept… Echt, iedereen moet dit ooit gedaan hebben!!! Niet normaal hoeveel we gelachen hebben. En op de terugweg hebben we nog wat discussie gehad over de stunts en hadden eigenlijk zoiets van “het had nog extremer en harder gekund.” En het idee om er een jaarlijks uitje van te maken was geboren. Een Challenge-Ride waarbij een oude roestbak voor een paar euro wordt opgekocht en gesloopt. Moet natuurlijk wel achterwiel aangedreven zijn voor het driftplezier. Wederom een meesterlijke ride.
Afstand volgens Google-maps (Welten --> Nuth): 10,2 km
Daadwerkelijke kilometers: 316 km
Benzine: € 70,-
Bekeuringen: Geen… Een wonder
Overige kosten: Circa € 20,- aan McDonald’s en drank onderweg
Foto van ons bij een getrashte BMW: Onbetaalbaar
Reparatie-kosten aan de BMW: Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Steve en Rick
 |  |  |
 |  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten