Kwantiteit, geen kwaliteit… Althans, wat betreft het aantal
kilometers. Daar zijn de laatste Challenge-Rides nogal op gebaseerd geweest.
Wes en Rick hadden zoiets van “het wordt weer eens tijd voor wat meer
kilometers tijdens een ride.” En dat is precies wat er gepland werd. Een
bestemming die verder weg is dan de laatste paar. Van al de locaties die de
afgelopen maanden werden opgezocht en besproken om eventueel te doen, wilden
Rick en Wes graag naar het Schwarzwald in Duitsland, de Triberger Wasserfälle. Zeven
watervallen die op een berg achter elkaar 163 meter naar beneden
vallen met een prachtig natuurgebied eromheen. In eerste instantie was het de
bedoeling om met drie man te gaan. Paul, de zwager van Wes, zou meerijden, maar
kon uiteindelijk niet mee. Aangezien dit een dag van tevoren pas bekend was,
was er helaas geen tijd meer om een derde rider te strikken, dus dan maar met
z’n tweeën! De ride-ride werd de Audi A4 uit 1997 van Rick. De datum was al een
week of twee bekend en de vertrektijd werd gezet op 10:00 uur.
Rick zou om 9:00 uur bij Wes zijn om de route even te
plannen via Google-maps en nog even naar de winkel te gaan om iets te eten en
te drinken voor onderweg te halen. Rond 8:55 uur werd Rick wakker en is een
half uurtje later eens richting Wes gereden. Vlak voor aankomst bij Wes velde
Rick alvast vooruit en jawel hoor, ook Wes had zich verslapen. De avond ervoor
was toch te laat geweest, maar ja… Zo gaat dat wel vaker. De route werd in een
paar regels op een blaadje geschreven en zo rond 10:20 was er het
daadwerkelijke vertrek van twee dudes met slaperige koppen. Rick kroop achter het stuur om eerst langs de
supermarkt te gaan en daarna was het tijd om de legendarische solo-ride van
Steve naar Bruno te overtreffen. Dus na de Super op naar Bruno voor goedkope
benzine. De tank werd volgegooid en de ride kon definitief van start gaan. De
snelweg op in België, stukje Limburg en daarna de bekende snelweg 
Wat volgde waren heel wat kilometers op snelweg 61 waar het
mooie landschap wel wat aardige foto’s opleverde. Bij tankstation Hunsrück-West
werd maar weer eens een stop ingelast. Een korte pauze van benen strekken en
een sigaret roken later heeft Wes het stuur overgenomen. Ook nu weer vele
kilometers en toen gebeurde het! We haalden een houten huisje in! Wat een
belachelijk gezicht, maar wel lachen. Vervolgens moesten we door tot het einde
van de 61. Daar waren we aangekomen op Autobahndreiecke Hockenheim, bij het
bekende racecircuit. Nog even een foto geschoten van de zuidelijke tribune van
Hockenheim in het voorbij rijden en door de A6 op. Hier zouden we maar een kort
stuk op zitten en dan over moeten naar de A5 en dit gebeurde precies zoals het
de bedoeling was. Een kilometer of 15 onder Karlsruhe werd een sanitaire stop
gemaakt op een rustplaats die bekendstaat als Rastplatz an der A5, lekker
origineel. Ook maar weer een broodje in ons gezicht geduwd om daarna de weg
weer te vervolgen. Inmiddels hadden we al een paar keer Basel op de borden
gezien, dus zo langzaam maar zeker kwamen we in de buurt van Zwitserland en dus
in de buurt van Triberg. Ter hoogte van Offenburg moesten we de snelweg af en
de rest van de rit binnendoor doen. We waren tot op dat moment nog geen enkele
keer fout gereden en boekten snel vooruitgang. De snelheid had tijdens deze rit
dan weliswaar geen extreem hoge pieken in snelheid, we zaten allebei bijna
constant (daar waar mogelijk) tussen de 150 en 
En ook binnendoor in het Zwarte Woud verliep de route
probleemloos. De snelheid binnendoor was helaas een stuk lager, maar goed, dat
kon ook niet anders en was ook wel de verwachting. De omgeving was erg mooi om
doorheen te rijden en we wilden toch echt graag die watervallen bereiken, we
hadden echt zin in een relaxed wandelingetje langs het water. Er zijn veel
foto’s gemaakt langs de binnenwegen, er was ook veel mooi landsschap te zien en
dat is altijd goed tijdens Challenge-Rides. Wes was al een tijdje achter een
Nederlandse auto aan het rijden, een Volvo, hopende dat die ook naar de
watervallen zou gaan. Ineens ging de Volvo ergens een zijstraat in. En even
heel vriendelijk zwaaien. Wat zijn wij Nederlanders toch een warm volkje… Niet
veel later kwamen we aan in Triberg en we reden rechtstreeks naar de
watervallen… Ongelooflijk, zo weinig voorbereiding wat betreft routeplanning en
zo in één keer ernaartoe gereden. Goed bezig, die gasten! Wel moesten we even
zoeken naar een parkeerplaats, maar binnen een paar minuten stond de wagen en
kon de beklimming van de waterval beginnen. Echt te belachelijk, we moesten €
3,50 per persoon betalen om door een bos te lopen! Maffe Duitsers! Geld vragen
voor het plaatsen van hekken en een kassahuisje. Maar goed, toch maar gedaan en
genieten van de mooie natuur. We hebben drie foto’s geschoten die als ‘missie
geslaagd foto’ konden fungeren, maar dat kwam gewoon omdat het echt overal mooi
was daar. Hoe dan ook, missie geslaagd!!! 
 |  |  |
Rick was aan de beurt om de terugrit te starten en al snel
werden de dorpjes richting snelweg doorkruist. Eenmaal terug op de A5 moest er
weer eens getankt worden en kwamen we nog een Duitse wagen tegen met een geweldig kenteken dat begon met de letters 'FAG'. Je zou er maar mee rondrijden! Rick stopte bij Renchtal-Ost en pakte de eerste de
beste slang waar 95 op stond. Na zo’n 
Wat burgers en een grote, koude beker frisdrank later zijn
we weer terug de A5 opgereden. Helaas hadden we voor de weg terug geen
beschrijving gemaakt en zo langzaam aan werd het toch echt wel tijd om de A6 te
bereiken, maar de onverlichte snelwegen en de toch wel enigszins vermoeide
staat van zijn maakte het wat lastig en ergens toch een beetje onzeker. We
hadden echt geen zin in extra, onnodige kilometers. Maar gelukkig hielpen de
burgers wel bij het opknappen en snel zaten we op de A6. Net voorbij Hockenheim
moesten we weer terug naar de 61 en ook dit verliep vlekkeloos. Nu was het weer
tijd voor een enorm stuk snelweg. Rick had met opzet gewacht met stoppen voor
de switch van bestuurder tot aan Hunsrück-Ost. Het zelfde tankstation als de
heenweg. Dan zouden het aantal gereden kilomters tussen Wes en Rick redelijk
gelijk zijn. Bij het restaurant was schijnbaar een kinderfeestje gaande ofzo,
allemaal 14-jarige jongens en meisjes en een heleboel ouders die met de auto
stonden te wachten op hun kinderen. Wat een tyfusdrukte daar, zeg. We hebben er
ook niet lang gestaan en Wes is verder gereden. Heel veel saaie kilometers
verder zagen we ineens de afslag richting de A4, en dat is die van Aken.
Nederland kwam weer in zicht en het werd tijd om eens ergens Desperados te gaan
halen. Ineens sprong het benzine-lampje aan. Gelukkig, die bio-ethanol rotzooi
was gewoon zonder problemen verbrand en de gemiddelde snelheid, die toch erg
lekker was, hebben we gewoon kunnen handhaven. Bij tankstation Aachenerland
werd er nog wat bezine bijgegooid om de rit af te kunnen maken. We liepen naar
binnen om te betalen en Desperados te halen. Hadden ze geen Desperados daar! Toen
hebben we maar besloten om door te rijden naar Heerlerbaan om bij de avondwinkel
van Brouwers dan maar onze Desperados te halen. We waren snel in Heerlen,
hebben onze drank geregeld en zijn terug naar de Terveurdtweg gereden om lekker
op de bank neer te ploffen en te genieten van onze welverdiende Desperados.
Ride nummer 10 zat erop. Eindelijk die verrekte top-10 vol gemaakt. 
We hebben nog lekker lang door gechilled tot diep in de nacht en over de ride gepraat. We hadden van te voren eigenlijk geen idee wat ons te wachten stond bij die watervallen daar in Triberg, maar voor mensen die van natuur en mooie landschappen houden kunnen we dit weer eens een echte aanrader noemen. Ook mede omdat er daar in het Zwarte Woud wel meer te beleven is. Misschien niet helemaal de juiste plaats om naartoe te gaan voor jongere mensen, maar fuck it, de mooie natuur was de moeite waard! Ja, het voelde weer als een klassieke Challenge-Ride aan. Absoluut geslaagd!
Afstand volgens Google Maps (Hoensbroek à Triberg):
Benzine: Circa € 150,-
Bekeuringen: Geen
Overige kosten: Ongeveer € 40,- aan eten en drinken en nog wat olie onderweg
Foto van ons bij de Triberger Wasserfälle: Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Rick
