Er stond al geruime tijd een ride op de planning, een korte ride die eigenlijk besproken was geworden om de top 10 vol te krijgen. Intussen is de top 10 al helemaal gevuld en is deze ride in het vergeethoekje geduwd. Maar ons kent ons, het neemt niet weg dat deze toch ooit uitgevoerd zou gaan worden. Zodoende dat Steve tijdens het gesprek ineens aan Rick vroeg wat zijn planning voor de rest van de avond was. “Helemaal niks,” was daarop Ricks antwoord. “Zullen we naar Brussel rijden?” vroeg Steve en de ride was gepland. Nog nooit eerder is er zo snel besloten om op zo’n korte termijn een ride te doen. Zoals altijd werd er begonnen met het treffen van de voorbereidingen. Deze bestonden uit een Desperados drinken, chillen, even snel bij Rick thuis langs gaan en de TomTom vergeten. De ride was geboren…
Na 10 minuten enigszins rechtdoor te zijn gereden werd het centrum langzaam aan bereikt. De omgeving kwam Steve vrij bekend voor en het van neonverlichting voorziene hoge gebouw deed hem al snel “Brussels Grill” roepen. Niet dat dit gebouw Brussels Grill was, maar de herkenning was er en nog geen 200 meter verder lag daar Brussels Grill daadwerkelijk. Al rijdende is er (wederom een slechte kwaliteit) foto gemaakt en was er een missie van de ride geslaagd. Nou, wat een ervaring! De omgeving van Brussels Grill is de welbekende rosse buurt van Brussel en na enkele honderden meters verder linksaf te zijn geslagen kwamen de van lichte zeden dames al tegemoet. Zo stom als Steve was dacht hij er te laat aan om een foto van het groepje dames te maken. Het centrum was intussen bereikt, maar wel nog ergens aan de rand, en dan ook nog aan de ongure kant. Na het rosse gedeelte ging de straat over in het Chinatown gedeelte. De plat geoogde kleine mannetjes deden de straten dusdanig vullen dat al snel de ‘ik krijg zin in rijst gevoelens’ op kwamen spelen. Dit gevoel ging gelukkig snel weg, maar maakte plaats voor een ‘ik krijg zin in shoarma gevoel’, want natuurlijk kwam na het oosterse oosterlingen gedeelte het deel met midden oosterlingen. Van roze naar geel naar bruin naar zwart… Brussel mag dan wel dè 2-talige stad van België zijn, je maakt mij niet wijs dat ze daar alleen maar Nederlands en Frans spreken. Aan het einde van deze lange straat lag weer een grote weg die langs het centrum liep. Het was niet bekend waar het Atomium precies lag, maar ze waren snugger genoeg om te weten dat het niet midden in het centrum lag. Het is tenslotte een gigantisch bouwwerk, en dat terwijl een atoom een van de kleinste dingen op aarde is. Ik heb niks tegen onze zuiderburen, maar op deze manier maken ze hun beeld dat Nederlanders over hen hebben toch wel reëel. Om dit nog maar even te versterken, het Atomium is ‘slechts’ de op een na bekendste bezienswaardigheid van Brussel, de bekendste is Manneken Pis. Waarom zou je een 58 cm hoog beeldje maken van een ventje dat zijn urine staat te lozen op een voetstuk op een hoekje van de straat in het centrum van een stad? Dit ventje was dus hetgeen dat gezocht werd. Het was bekend dat hij in het centrum stond, maar Steve meende zich ter herinneren dat het in het oude deel was en dat het redelijk aan de rand van het centrum was. De grote weg volgend werd elke zijstraat goed geïnspecteerd om te kijken of het ventje ergens stond. Wetende dat er geen auto’s mogen rijden in de straten bij het ventje, in combinatie met de tijd die aardig doortikte door het zoeken, werd de zoekactie naar het ventje gestaakt, want de ride ging tenslotte hoofdzakelijk om de gigantische vergroting van een gigantisch klein deeltje. Uitspraken als “ik pis op dat ventje”, “piss off” en “lig niet zo te zeiken” werden de vrijheid ingelaten en de weg vervolgde zonder ook maar een enkele blink van dat pisventje op te hebben gevangen.
Al snel werd de ring Brussel weer gevonden en begon de weg terug naar huis. Eenmaal op de snelweg stond na 2 afritten de gemeente Anderlecht aangegeven. Er kwam een nieuw idee voor een ride-foto, het stadion van Anderlecht. Het is tenslotte een vrij grote voetbalclub en het stadion zou als een goede foto kunnen dienen. Dus werd de afrit genomen en begon een rit over een lange weg door Anderlecht. Na deze weg 2 km doorkruist te hebben begon de moed alweer te zakken. Vindt het stadion maar eens in zo’n stad en er was ook nog geen bordje te vinden dat de weg wees. Dus werd er weer omgedraaid, want het was echt tijd om richting huis te gaan. Het was intussen al rond 00.00 uur en de terugrit zou ook nog een dik uur duren. Bij de afrit van de snelweg lag een Ikea en er werd zelfs nog even overwogen om daar een foto van te maken, zodat er tenminste een ride-foto in bezit zou zijn. Maar al snel werd deze overweging weer in de doofpot gestopt onder het motto “nog liever een mislukte ride dan een foto van Ikea”. Terugrijdende naar de snelweg stond daar een bordje met RSC Anderlecht erop. Zou het dan toch mogelijk zijn om een foto van het stadion te maken?! De bordjes werden gevolgd tot er op een bordje zelfs een afbeelding van het Atomium stond. De hoop op het grote kleine bouwwerk was terug en vol goede moed werd het bordje gevolgd. En ineens waren ze op… Geen bordjes meer te zien en de hoop zakte alweer eens weg. Toch maar terug gereden naar het laatste bordje en het zou eventueel kunnen dat deze richting een andere straat wees, aangezien hij een beetje scheef stond. En het bleek te kloppen, het bordje leek duidelijk de ene straat in te wijzen, maar toch was hij bedoeld voor de andere straat. Een paar honderd meter verder stond weer een bordje op een rotonde dat naar links wees. Alleen was de weg daar maar héél kort en eindigde in een parkeerplaats. Maar weer eens teruggereden en het bordje kon na wat straten verkennen echt alleen maar voor die parkeerplaats bedoeld zijn. Dat slechte gewegwijs in België begon langzaam aan echt te vervelen en te irriteren. Het bleek dat de parkeerplaats 2 in-/uitgangen had en de andere kwam precies uit waar de rit door Anderlecht begon, bij de afrit van de autobaan pal naast Ikea. Dit was een goede reden om de snelweg weer te nemen en alweer eens aan de terugrit te beginnen. Na enkele kilometers snelweg hing er een bord boven de weg met ‘Expo’ erop en er stond een afbeelding van het Atomium bij. We gingen weer de goede richting uit! Uiteindelijk bleek dus dat de oplettende bordjesvolger aan de andere kant van de parkeerplaats zelf zo slim moest zijn om naar rechts te gaan en vervolgens rechts de snelweg op te draaien om na kilometers weer een bord tegen te komen. Hoe duidelijk kun je zijn?! Na enkele kilometers stond er weer een bord met ‘Expo’ en het Atomium erop en enkele kilometers verder weer totdat er na 10 km een afrit kwam die daadwerkelijk naar het Atomium zou leiden. Een paar minuten later was hij daar, het Atomium. 3,5 uur na vertrek kon eindelijk de officiële ride-foto gemaakt worden.
Zoals gewoonlijk bij een Challenge Ride werd na het schieten van de foto de terugrit ingezet. Ditmaal voor de derde keer, maar ook echt voor de laatste keer. De snelweg werd weer betreden en vrijwel direct volgde er een knooppunt. Alweer kwam het oh zo geweldige Belgische bewegwijzeringssysteem tot zijn recht, want er werd niet aangegeven dat er een andere snelweg genomen had moeten worden. Natuurlijk heb je zoiets niet direct door en werd na 15 km opgemerkt dat er iets niet klopte. De snelweg was opgehouden en dit kon niet mogelijk zijn als de goede weg gevolgd was geworden. Bij de tweede verkeerslichten lag de brouwerij van het welbekende Duvel-bier. Goede reden om een foto te maken en weer om te keren. Eenmaal terug bij het knooppunt stond gelukkig wel aangegeven welke richting genomen moest worden en eindelijk kon de terugrit echt beginnen. De terugrit is hetzelfde verlopen als de heenrit, veel geouwehoer en niks spannends. Er is nog even een ode aan de Challenge Ride gehouden door een klein stukje het gas in te trappen en hard te rijden. De 180 km/u werd even aangetikt, maar er moest direct weer in de ankers gegaan worden, want er kwam een tankstation aan. Het tankstation (totaal onbekend welk tankstation en waar deze lag) was een ideale plek voor een sanitaire stop en om wat te eten te halen, want de honger had zijn intrede goed gedaan. Er is meteen weer van chauffeur gewisseld geworden en Rick heeft de rit verder ingezet. Zo’n 40 minuten later werd de Nederlandse grens bereikt en een dik kwartier later was het 02.40 uur en was de ride na 5 uur en 20 minuten ten einde. En dat terwijl de ride volgens Google Maps in zo’n 3 uur gedaan had moeten zijn. Volgende keer toch maar wat beter voorbereiden?Afstand volgens Google Maps (Hoensbroek --> Brussel): 127 km
Werkelijke kilometers: 360 km
Benzine: Circa € 50,-
Bekeuringen: Geen
Overige kosten: Circa € 15,- aan eten en drinken
Foto van ons bij het Atomium: Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Steve
 |
 |
 |
 |
 |  |
