Lang leve de
grensstreek! Het is en blijft toch fijn om erin te wonen, zeker nu de bezuinigingen
alleen maar erger worden en de BTW volgende maand omhoog gaat. Met grote
regelmaat bezoeken we onze ooster- en zuiderburen maar al te graag, want ook
wij moeten tegenwoordig op de kleintjes letten. Nu had ik deze avond met Jasper
afgesproken om te gaan chillen en aangezien de bodem van de tank van de auto langzaam
aan hoorbaar werd, leek het me een goed plan om eerst even het bodemgeluid te
veranderen in het geguts van vers getankte benzine. Zeer toevalligerwijs hadden
zowel mijn zusje als mijn moeder een emmertje tabak nodig. Een emmertje hoor ik
je denken… Ja, dat klopt! Ook bij het genieten van de heerlijke nicotine-aroma’s
die je langzaam de dood injagen wordt elk dubbeltje omgedraaid. We willen toch
graag voor een dubbeltje op de eerste rang zitten, want ze zeggen “wie voor een
dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje.” Met de juiste grensstreek-technieken
zou je hierbij nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Door te
vergelijken tussen nationaal en internationaal kun je het maximale rendement
uit je portemonnee halen, zodat je oprecht “op is de koek en weg zijn de dubbeltjes”
kunt zeggen. Maar zoals bij veel dingen in het leven kwam er al direct de
eerste tegenslag. Zo zie je maar weer hoe een dubbeltje kan rollen. Jasper was
helemaal vergeten dat hij een verjaardag had en kon helemaal niet. Nou verbaast
dit me niks, want Jasper heeft nog wel eens de eigenschap om chaotisch te zijn.
Restte mij een avond alleen zonder doel, maar voornamelijk, zonder brandstof.
Uiteindelijk heb ik alle moed maar bijeen geraapt om helemaal alleen aan de
grote reis naar België te beginnen. Dit beloofde heel wat te worden, dus heb ik
er maar een Challenge Ride van gemaakt, want sommige gigantische ondernemingen
moet je grafisch en tekstueel vastleggen voor het nageslacht.
Ik ben aan
de voorbereidingen begonnen en zoals ik van verschillende Challenge Rides
geleerd heb kunnen deze ritjes nog wel eens zwaar worden. Je moet goed
voorbereid op pad gaan en daarbij hoort ook goed uitgerust zijn. Ik had de
afgelopen nacht voldoende geslapen, maar je weet nooit hoe het kan lopen. Eén
van de belangrijkste regels van de Challenge Ride had ik op dit moment al overtreden,
namelijk dat de ride door minimaal 2 personen met een geldig B-rijbewijs
uitgevoerd dient te worden. Dit betekende dus ook dat als ik moe zou worden, ik
niet zomaar achterin kon gaan slapen terwijl de ander door zou rijden. Daarom
heb ik de achterbank uit de auto gehaald en de rugleuning neergeklapt, zodat ik
een vlakke vloer creëerde waar ik een bedje van kon maken. Mijn overige
voorbereidingen bestonden uit een blikje Golden Power en een zo goed als leeg
pakje tabak (vloeitjes had ik wel nog voldoende). Aan de oude radio met cassettespeler
zit een 6 cd-wisselaar gekoppeld die nog voorzien was van een viertal cd’s met gabbermuziek
erop. Deze zouden me wel voor geruime tijd wakker kunnen houden en de ride een
stuk aangenamer maken.
Op dit moment ben ik zelf niet in het bezit van een auto, dus ben ik om 19:45 uur in de oude auto van mijn vader gestapt die ik tijdelijk als vervoersmiddel
gebruik. Het betreft hier een Opel Corsa 1.2 uit 1996 met 248.109 km op de
teller. Het brandstofniveau was zo laag dat mijn laatste voorbereiding bestond
uit het tanken van een beetje brandstof in Nederland, zodat ik mijn bestemming
zou kunnen bereiken. Na 
2,5 kilometer later bereikte ik afslag Nuth en 14 minuten na mijn vertrek kwam ik
aan bij Esso de Dael in Nuth. Ik heb niet lang hoeven twijfelen en heb snel voor
€5,- Euro 95 getankt. Vrolijk en spontaan vertelde ik de
pompstation-medewerkster dat ik het hiermee wel tot België zou redden, want
daar is de benzine een stuk goedkoper. Direct bedekte ze haar oren met haar
handen en zei ze dat ze deze informatie niet wilde horen. Van de ene kant
geheel begrijpelijk, maar van de andere kant is ze “slechts” een medewerkster
die in loondienst is. Dit gaf voor mij toch duidelijk aan dat het hier een
bedreven medewerkster betreft met een groot hart voor de zaak. Er zijn er weinigen die
zich vandaag de dag nog zo intens op hun vak storten. Chapeau voor de
medewerkster!
Eén van de regels
van de Challenge Ride zegt dat je enigszins van je route mag afwijken indien er
een andere bezienswaardigheid dichtbij is. Deze mag bezocht worden, maar hiervan
dient natuurlijk wel een foto gemaakt te worden. Dit buitenkansje wilde ik niet
laten liggen en ik heb er dan ook gretig gebruik van gemaakt. Na een kleine 10
minuten rust tijdens deze vermoeiende rit ben ik mijn weg vervolgd en 28
minuten sinds mijn vertrek kwam ik aan bij de Beltkorenmolen in Nuth. Deze
molen is in 1882 gebouwd en tot 1967 in bedrijf geweest. Na 25 jaar niet in
gebruik te zijn geweest is de molen in 1992 overgedragen aan de Stichting tot
behoud van het Kasteel Wijnandsrade. Een grote restauratie deed de wieken sinds
06 mei 1994 weer draaien en in 2011 zijn er grote onderhoudswerkzaamheden
uitgevoerd, waaronder het vervangen van de staartbalk en de lange schoren omdat
de stabiliteit van de molen in gevaar was. Tegenwoordig wordt hij beheerd door
de heren Jean Delbressine (zoon van de laatste beroepsmolenaar) en Ron Schols
(gediplomeerd vrijwillige molenaar). Zij stellen de molen met regelmaat open
voor belangstellenden, waaronder natuurlijk op zowel de nationale als regionale
molen- en monumentendagen. Tijdens deze openstellingsdagen wordt, indien er
voldoende wind is, speltgraan (oergraan van Limburgse bodem) gemalen, welke aan
een lokale bakker geleverd wordt. Dit is op jaarbasis zo’n 5.000 kg. Daarnaast
wordt de molen sinds jaar en dag gebruikt voor vlagvertoon tijdens
Koninginnedag en voert hij bepaalde wiekstanden bij onder andere droevige
aangelegenheden. Kortom, een must voor elke toerist die zijn welverdiende
vakantie in het zonovergoten Nuth besteed.
De eerste
side-foto was een feit en het was uit den boze om deze bezienswaardigheid te
bezoeken zonder dat ook het kasteel van Wijnandsrade aan een bezoekje
onderhevig werd geworpen. Zij horen tenslotte sinds jaar en dag bij elkaar,
gekoppeld door de Stichting tot het behoud van kasteel Wijnandsrade. Iedere toerist
zal dan ook bevestigen dat het nutteloos is om niet na een bezoekje aan de
nuttige Nuthse molen langs het kasteel te gaan. Ik ben mijn weg vervolgd en
hoopte via een landweggetje snel bij het kasteel aan te komen. Niets was minder
waar, want na een heerlijk ritje door de Nuthse landen kwam ik direct naast het
kasteel uit. Voor het kasteel was een eenrichtingsweg en deze moest ik een héél
klein stukje (lees: 3 meter) inrijden om recht voor het kasteel uit te komen. 34
minuten na mijn vertrek was de tweede side-foto ook een feit en wilde ik graag
weer via dat heerlijk landweggetje terug, want dit was me toch zeer goed
bekomen. Rebels als ik ben heb ik de regels aan mijn laars gelapt en ben ik een
dikke 3 meter achteruit gereden tegen de rijrichting in. Nog bijkomende van de
meegeleverde adrenaline-boost reed ik weer terug naar Nuth om daar de snelweg
te nemen en mijn weg te vervolgen.
Waar het
traditie is om tijdens de Challenge Ride altijd even een stuk(je) op hoge
snelheid te rijden ben ik deze keer voor een contra-traditie (afgekort: contraditie)
gegaan. Op de snelweg waar een maximumsnelheid van 120 km/u geldt heb ik de
snelheid laten zakken tot circa 55 km/u. Hoewel deze ride bijna continu onder
of op de maximumsnelheid gereden is, waarbij binnendoor af en toe de 60
km/u aangetikt werd, gaf dit ook weer een rebels gevoel. De adrenaline-boost
was weer net zo heftig als het tegen het verkeer inrijden bij het kasteel. 
50 minuten
sinds mijn vertrek kwam ik bij de Belgische grens aan en zoals altijd bij het
verlaten van het thuisland brengt dit meteen een ander gevoel met zich mee. Ook
al praten ze er dezelfde taal en betalen ze met dezelfde munteenheid, je voelt
je toch anders. Je hebt andere kentekenplaten, je bent bruin… Kortom, je bent
gewoon een buitenlander! Al 2 minuten met dit rare gevoel rijdende bereikte ik
de afslag Maasmechelen. Een minuutje later stond ik bij tankstation Bruno.
Eindelijk, met een benzineprijs van €1,679 per liter kon ik met een gerust hart de
tank volgooien. Tevens heb ik 2 emmers tabak meegenomen en natuurlijk de
veelbelovende foto van de bestemming gemaakt. Jammer genoeg stond de camera
niet geheel goed en staat er een stuk van de auto op de foto, maar het is
duidelijk te zien dat ik tankstation Bruno bereikt had.
Na deze
zenuwslopende heenrit ben ik aan de terugrit begonnen. Het tankstation ligt
direct naast de Belgische snelweg E314 waar ik op ben gereden en mijn weg terug
naar Nederland begonnen ben. 1 uur en 4 minuten sinds mijn vertrek thuis bereikte
ik het oude gammele niet meer in gebruik zijnde grenskantoor dat België met
Nederland verbindt. Ik moest zeer nodig urineren en ben zo vriendelijk geweest
om dit tegen dit oude gebouwtje te doen. In de spotlights van de Corsa heb ik
vreugdevol mijn van afvalstoffen voorziene vocht geloosd alvorens ik mijn weg
vervolgde. Een kleine 4 minuten nadat ik bij het grenskantoor was aangekomen
reed ik de Nederlandse grens weer over. Ik moet zeggen dat er een last van me
afviel en ik me weer helemaal goed voelde. Terug in het thuisland, waar je weet
hoe alles reilt en zeilt en je je kentekenplaten weer schaamteloos durft te
vertonen. Ik heb er samen met mijn muziek en mijn gemiddelde snelheid van 100
km/u een privéparty van gemaakt en ben in een keer terug naar Heerlen gereden.
Na een slopende ride van 1 uur en 25 minuten kwam ik op mijn eindbestemming
aan, de woning van Rach. Hier heb ik voor gekozen, zodat ik de emmers tabak direct
kon afleveren en ik niet met een schuldgevoel thuis zou zitten. Op deze locatie
zijn de laatste 2 foto’s genomen. Ik heb een foto van de eind-kilometerstand
gemaakt en mijn zusje heeft een foto van mij voor de auto gemaakt, aangezien
het een vereiste is om een duidelijk beeld van de ridewagen in de blog te
plaatsen. De in totaal 60 gereden kilometers waren de moeite dubbel en dwars
waard!
Afstand
volgens Google Maps (Heerlen --> Tankstation Bruno Maasmechelen): 26 km
Benzine:
Circa €8,50
Bekeuringen:
Geen
Overige
kosten: Geen (op de tabak na die niet voor mij bestemd was)
Foto van mij
bij tankstation Bruno: Onbetaalbaar
Foto’s van mij
bij de Beltkorenmolen en het Kasteel Wijnandsrade: Monumentaal
Schrijver
van het blog: Steve
