Na het avontuur in Auschwitz en de bijbehorende
verhalen waren velen om ons heen geïnteresseerd om toch ook eens een keer mee
te gaan met een Challenge Ride. Al snel werd besloten om binnen korte tijd weer
een ride te zetten. Na vele verzoeken en een kritische auditie zijn we toch
maar voor de hoogste bieder gegaan omdat Steve deze keer vanwege werkverplichtingen
niet mee kon. We hadden de drie riders bij elkaar, Wesley, Denise en Rick. Op
een druilerige zondagmiddag zaten Wes en Denz aan de overgebleven Jodekoeken
van Auschwitz naar een geschikte locatie te zoeken voor de Challenge Ride.
Engeland was al even snel besproken, Stonehenge stond hoog op het lijstje, maar
was niet echt ver genoeg, maar wel leuk als tussenstop. Er werd gezocht naar
hotspots in Engeland en al snel kwam er een foto van Land's End in Cornwall
voorbij. Na het versturen van een Whatsapp naar Rick was de bestemming bepaald.
Sennen, Engeland in Cornwall. De geprikte datum was zo snel mogelijk en dit
hebben we ook gedaan. We zouden de komende zaterdagnacht om 2 uur vertrekken. De
keuze van de auto was beperkt, en viel dus eigenlijk automatisch op de
Mitsubishi Colt 1.3 GLI uit 1992 van Wes.
De donderdag vantevoren hebben we eten en drinken in
huis gehaald, de auto van de nodige sapjes voorzien en ons mentaal voorbereid.
De volgende dag had alleen Wes vrij.... Rick had een vroege dienst gedraaid van
07:00 uur tot 15:30 uur en Denz had van 09:00 uur tot 18:00 uur gewerkt. We
hebben de avond besteed aan slapen om een beetje fit te zijn voor vertrek. 's Nachts om twee uur vertrokken we 
in Hoensbroek richting Landgraaf om Denz te halen. Aangekomen in Landgraaf besefte Wes dat hij zijn autopapieren niet bij zich had, de eerste extra kilometers waren een feit. We moesten terug naar Hoensbroek om ze op te halen. Om de hoek bij Wes zagen we in het voorbij rijden een auto in brand staan bij mensen op de oprit. Barmhartig als we zijn, zijn we gestopt en hebben we geprobeerd de bewoners wakker te maken, maar niemand maakte open. Dus de brandweer maar gebeld en gewacht, want een brandblusser hadden we niet. Nadat de brand geblust was en even kort met de politie gesproken was, werd het toch echt tijd om richting snelweg te gaan,
we waren inmiddels alweer een uur kwijt. Op z'n minst een vlammende start!
in Hoensbroek richting Landgraaf om Denz te halen. Aangekomen in Landgraaf besefte Wes dat hij zijn autopapieren niet bij zich had, de eerste extra kilometers waren een feit. We moesten terug naar Hoensbroek om ze op te halen. Om de hoek bij Wes zagen we in het voorbij rijden een auto in brand staan bij mensen op de oprit. Barmhartig als we zijn, zijn we gestopt en hebben we geprobeerd de bewoners wakker te maken, maar niemand maakte open. Dus de brandweer maar gebeld en gewacht, want een brandblusser hadden we niet. Nadat de brand geblust was en even kort met de politie gesproken was, werd het toch echt tijd om richting snelweg te gaan,we waren inmiddels alweer een uur kwijt. Op z'n minst een vlammende start!
Wes was de eerste achter het stuur en vertrok richting
België. Rick nam de kaart voor zijn rekening. Na een eigenlijk vrij saaie
nachtsessie door België waar echt helemaal niks gebeurd is, kwamen we in de
buurt van Frankrijk en zijn we gestopt bij tankstation Bontinck, de laatste
voor de Franse grens. De auto werd volgegooid, koffie gedronken en Denz werd
gewekt om een broodje hagelslag te eten.
Rick is doorgereden vanaf dit punt om de haven van Calais te gaan zoeken. Hier
kwam de eerste keer fout rijden, want volgens internet moesten we de ferry
pakken en niet de trein, want dit zou goedkoper zijn, maar de afslag van de
ferry hadden we over het hoofd gezien en we zijn zo naar de tunnel gereden.
Omkeren dus en terug. De ferry was van de andere kant wel duidelijk aangegeven,
tijd voor een bootritje. We kwamen om 06:30 uur aan in de haven zonder
reservering, er vanuit gaande dat er constant ferry's over het kanaal gingen.
De met heel veel moeite Engels sprekende Franse medewerkster van DFDS vertelde
ons dat er pas een eerste ferry beschikbaar was om 09:00 uur, en de kosten
waren €100,-! Dat was f****n €40,- meer dan op internet stond! En dat was
slechts voor een enkeltje. Wes wilde meteen de boot terug reserveren om half
twaalf, maar dit leek de anderen geen goed idee omdat we geen idee hadden hoe
laat we weer terug zouden zijn. Enkeltje gedaan dan maar en gevraagd waar we
Euro's voor Ponden konden wisselen. We werden naar een loketje gestuurd waar
niemand te vinden was, heel fijn. We zijn op zoek gegaan naar een toilet en
zijn maar in de auto gaan wachten in de haven. Denz sliep snel weer, Wes en
Rick zijn 
wakker gebleven en hebben wat rond de auto gehangen. Er was niet veel
te beleven, totdat er een Fransman voorbij kwam rennen en ineens uit een camper
met een typisch (lees belachelijk) Frans accent "Pappa, Pappa" werd
geroepen. De Fransman draaide om en rende net zo hard weer terug. Dat accent en
het belachelijke loopje van de Fransman waren erg vermakelijk, dus er werd ook
hartelijk (lees hatelijk) om gelachen. Rond 08:00 uur zijn we nog maar eens
gaan kijken bij het wisselloketje, maar nog steeds geen leven. Wel een
infobalie met een dikke Fransman, die geen woord Engels sprak en niet veel meer
aangaf dan "ik weet het niet". We hadden al geen hoge dunk van
Frankrijk en dit is er ook niet beter op geworden die ochtend. Volgens de
medewerkster die ons het kaartje van de ferry had verkocht, konden we op de
boot zelf geld wisselen, lekker op tijd. 
Eenmaal op de boot leek er weer eens wat vooruitgang te
zijn. We hebben heel wat foto's geschoten op het dek van Denz die een
karatekick uitvoerde (we weten nog steeds niet waarom) en de mooie uitzichten
van de Franse kust en het kanaal. Er was een restaurant op de boot, maar dit
was ons te duur dus zijn we maar naar een stil hoekje gaan zoeken ergens onder
in het trappenhuis waar we broodjes zijn gaan smeren. Leuk dat er een Franse
schoonmaker binnen kwam (met een Henry stofzuiger met zo'n leuk gezichtje erop)
die onze kruimels op kwam ruimen. We zijn daarna terug gegaan naar het dek,
waar Denz nog een broodje had en deze uit haar handen liet vallen. Na het
oprapen smeerde ze nog wat Nutella in haar haren en is daarna richting toilet
gegaan om het weer eruit te krijgen. We hebben de wind maar de schuld gegeven.
Ook Wes ging nog even naar het toilet en kwam daar de treurige reïncarnatie van
Airwolf tegen, een blazer om je handen te drogen. Wat er al niet kan gebeuren
na 20 jaar. Nog even naar binnen gegaan waar we vrij snel het wisselkantoortje
vonden. Er hing slechts een briefje met "er wordt geen geld gewisseld op
de ferry", nog even een reminder aan de vervelende Fransen, die weer
nutteloze informatie met ons hadden gedeeld. Anderhalf uur later kwamen we aan
in Dover, eindelijk aan de verkeerde kant van weg gaan rijden! 
toilet
gegaan, en na een korte rustpauze is Rick weer verder gereden. Niet heel veel
verder begon er filevorming, want iedereen ging richting Heathrow
International. Denz sliep inmiddels weer en had toen al bewezen de beste te
zijn van alle riders als het op slapen in de auto aankomt. Voor vermaak hadden
Wes en Rick op elke baan een medeweggebruiker uitgezocht om in te gaan halen.
Heerlijk asociaal over de vierbaans snelweg van links naar rechts om
respectievelijk van links naar rechts een vrachtwagen, een groen busje, een
bestelwagen die bloemen bezorgde waar we een tijdje achter hadden gezeten (We
kwamen hem maar niet voorbij) en een
blauwe MPV die we al heel wat keren hadden gezien en een beetje haasje over mee
hadden gespeeld. Tja, je moet wat als je niet door kunt rijden. Na een vrij
lange periode in de file was het gelukt om er drie in te halen, de blauwe MPV
was weggekomen. We namen de afslag M3 een paar kilometer voor Heathrow. En vlak
voor de splitsing Oost en West, jawel hoor, de blauwe MPV! We schoten nog snel
langs de MPV, die in oostelijke richting ging. De inzittenden van de MPV snapte
volgens mij niet helemaal waarom Rick en Wes zo druk aan het gebaren en juichen
waren, wisten zij veel. Weg file en weer een beetje tempo maken. Na enkele
kilometers zijn we gestopt om te tanken (geen idee meer waar) en heeft Denz,
die weer eens wakker was, het stuur overgenomen. Wes is naar achteren gegaan en
Rick heeft de kaart maar weer gepakt om ons naar Stonehenge te leiden. Bij de
A303 gingen we de motorway af en wachtte er provinciale wegen. Geen snelweg
meer voor een heleboel kilometers. Na een klein uurtje rijden vertelde de kaart
dat we vlakbij Stonehenge moesten zijn, en ineens achter de heuvels prijkten de
stenen boven de horizon uit. Mooi gezicht.
Het was rond 15:30 uur Nederlandse tijd toen we
aankwamen. We hebben de auto net voorbij de betaalde parkeerplaats van
Stonehenge zelf gezet, in een landweggetje. We stapten uit en keken elkaar aan
met een brede glimlach. "We zijn gewoon bij Stonehenge". Op zich al
een moment waarop de ride geslaagd was. Iets waar we alle drie naar uitkeken.
Kaartjes gehaald voor £7,80 per persoon en naar binnen. Er liep slechts een pad
om de stenen heen, afgezet met draden. Erg jammer, want we wilden er graag
tussenin staan, maar dat zat er niet in. We hebben een aantal mooie foto's
geschoten en Denz was zo vriendelijk om de afgewaaide hoed van een Japanse dame
te pakken en terug te geven. Even later zag ze weer een hoedje liggen, raapte
deze op en liep naar hetzelfde Japanse meisje toe, althans dat dacht ze. Bleek
het iemand anders te zijn. Dat krijg je op toeristische trekpleisters,
Japanners met camera's. Daar sta je dan met je hoedje. Na een paar meter te
zijn doorgelopen hadden Wes en Rick zoiets van, laat maar liggen, anders worden
we nog opgepakt voor diefstal! Denz en Wes hebben nog even het toilet bezocht
en daarna is Denz verder gereden.
Het ging meteen fout. De A303 was nogal druk en
daardoor draaide ze zo de verkeerde kant op, terug naar het oosten. Gelukkig
hebben provinciale wegen in Engeland massa's aan rotondes dus we zaten zo weer
goed. Na zo'n grove twee uur rijden kwamen we bij Exeter waar we een kort
stukje M5 moesten nemen van ongeveer 10km en daarna weer provinciale weg, de
A30. Wes lag inmiddels te slapen. Eenmaal op de A30 kregen we eindelijk eens
echt Engels weer. Zware regenval. Het leverde een paar mooie plaatjes op van
het schitterende landschap met de donkere wolken er boven waar hier en daar wat
zon doorheen kwam. De regen duurde niet langer dan een kwartier en de A30 zou
ophouden bij Land's End. De bestemming kwam in zicht. Erg vervelend was dat er
zoveel rotondes waren op deze weg, wel even aanpassen als je naar de andere
kant moet kijken of er iets aankomt maar er ging niks mis. Rick bleef de kaart
en de wegen goed in de gaten houden, Denz het verkeer. En ze had haar
persoonlijke record wakker zijn tijdens de rit verbeterd. Na 2 en een half uur
rijden ontdekte Rick op de kaart een toeristische route over de kliffen naar
Sennen. Wes was ook weer wakker en na kort overleg besloten we om deze route te
gaan nemen, maar eerst was het tijd om te eten. We vonden ergens langs de weg
een Subway en hebben hier even iets gegeten. Rick ging eerst even naar het
toilet en Denz wilde grappig zijn en hem laten schrikken als hij de deur
uitkwam en toen de deur openging en Denz BOE riep, bleek het een medewerker te
zijn die de schrik van zijn leven cadeau kreeg. Mislukt dus, maar even later
ging Wes naar het toilet en toen lukte het wel. Daarna is Denz weer verder
gereden. Volgens de kaart moesten we eraf bij Camborne en de route zou
noordelijk zijn. Bleek dit eens even niet te kloppen. De hel van binnendoor in
Engeland was begonnen voor Denz. Hier kwamen we erachter dat als je ergens
keert en even met het verkeer bezig bent, je zo aan de rechterkant gaat rijden.
Gelukkig waren de andere riders hier heel attent op en werd er veel
gecorrigeerd. Na een half uur in Camborne kwamen we bij een tankstation, bijna
net zo pittoresk en communistisch als in Polen, echt ouderwets. Rick en Denz
zijn binnen gaan vragen waar de toeristische weg te vinden was, maar we werden
rechtstreeks naar Penzance gestuurd, via die vervelende, rotondegekke A30.
Vanuit het tankstation had Denz er genoeg van en is Rick weer gaan rijden, en
die kwam erachter dat als je gestopt bent, je ook weer even moet nadenken over
het links rijden en ging zo spookrijden. Wederom waren de anderen erg attent en
we reden zo weer links. Ook hebben we nog een voorbijgangster gevraagd waar we
heen moesten, en zij vertelde ons terug te rijden richting St. Ives en dat daar
wel wat aangegeven stond.
We bereikten St. Ives snel, en het leek alsof we in de
Italiaanse riviéra aangekomen waren. Een prachtig stadje met blauwe zee, wit
strand en kleine weggetjes tussen de huizen door. We hebben blindelings iemand
gevolgd, met zo'n idee van, die weet vast waar die heen gaat. Totdat hij ergens
stopte. We hebben de grootste weg in St. Ives aangehouden en toen kwamen we op
de toeristische weg terecht. Vanuit daar moesten we naar St. Just, maar er
waren eigenlijk geen andere wegen daar, alleen af en toe een klein gehuchtje
met drie of vier straten. De bergen, de uitzichten op de oceaan, de kliffen, de
gehuchtjes, alles was zo mooi daar. De beste keuze van de ride om deze weg te
nemen. Ook hier hebben we massaal foto's gemaakt en zijn we af en toe gestopt
of zelfs teruggereden voor mooie fotospots. Het enige aandachtspuntje was de
tank, die was leeg en hier was geen tankstation te bekennen. Na drie kwartier
eindigde de weg en was het nog maar drie kilometer naar Land's End. Het was
uiteindelijk 21:30 uur toen we aankwamen. We zijn uitgestapt en richting de
kliffen gelopen. Eenmaal daar stonden we versteld van de schoonheid van het
landschap. Dat dit in Engeland was! We hebben de enige twee mensen die daar
waren gevraagd om een foto te maken, Challenge Ride geslaagd! We hebben nog
over de kliffen gelopen door de enorme wind die daar stond, echt niet normaal.
We vonden nog een paar mooie plaatsen om foto's te maken, kliffen met grotten
waar de oceaan in verdween, echt mooi. De zon scheen door een grote, gladde
wolkenpartij heen en leverde een witte hemel op. Leuk voor de foto's. Rond
22:00 uur (Nederlandse tijd) zijn we weer vertrokken. We hebben nog wat foto's
gemaakt bij de ingang en de lange, vermoeiende rit terug stond op het programma.
We waren inmiddels al 20 uur onderweg.
Rick kroop weer achter het stuur in Sennen en begon aan de terugrit, Denz ging slapen. Het enige dat nog echt speelde op dit moment, was het vinden van benzine. Wes telde nog even alle Ponden die we nog hadden, 73 zoveel, genoeg om Dover te halen. Na een paar kilometer gingen we de verkeerde kant op bij, hoe zou het ook anders, een rotonde. Maar na enkele meters hadden we dit door, en er werd gekeerd. Dit keer ging het voor de verandering ook gewoon weer helemaal mis. Zelfs de rotonde werd nog bijna verkeerd om genomen, maar net op tijd riep een half wakkere Denz nog linksom te gaan. Close call. Na een stuk door te zijn gereden kwamen we in Penzance, en vlak voor we er weer uitreden, een tankstation. De naam, geen idee, het lag naast Kwik Fit aan de Jelbert Way. Nog even wat te drinken en eten gekocht en weer verder. Rick reed nog steeds, dit ging nog goed voor ongeveer 100km, totdat Wes iets vroeg en Rick knikte en van alles zag gebeuren wat eigenlijk niet gebeurde. Tijd om te wisselen. De enige stopplaatsen langs de provinciale wegen zijn korte strookjes die heel laat aangegeven worden, maar al snel hadden we er een gevonden. Op de achterbank lag Denz heel vredig te slapen, dus is Rick maar voorin blijven zitten, ondanks dat slaap wel echt nodig was na een uur of 25 wakker te zijn. Wes reed verder en heel even vielen bij Rick de ogen dicht, maar na een minuutje was er de realisatie bij Rick over hoe kut het is om alleen wakker te zijn als je terugrijdt, en dat wilde hij Wes toch niet aandoen. Niet veel later kwam er verontrustend nieuws langs de weg. Op een bord stond de melding dat de A303 vanaf de A36 afgesloten was, een klein stukje voor Stonehenge. Slecht nieuws aangezien we ongeveer 150km over de A303 moesten. Even op de kaart kijken hoe en wat. Als we geluk zouden hebben zouden we net 25km om moeten rijden, als het tegenzat moesten we via Southampton! Dat wilde zeggen 100km extra. Maar goed, probleem voor later. Na een tijdje werd Denz wakker, waren we voorbij het stukje M5 bij Exeter en zijn we even gestopt. Rick is naar de achterbank verhuisd en Denz moest Wes wakker houden.
De rit werd vervolgd en Rick lag achterin om een
poging tot slaap te wagen. Ineens werd toch Stonehenge bereikt en bleek het bord
met de melding er eerder te staan dan de afzetting zelf. Een meevaller. Kort
daarna is Rick in slaap gevallen. Helaas voor Wes lag Denz kort hierna ook
alweer te slapen. Dus maar even de muziek lekker hard aan en een beetje
meezingen om wakker te blijven. Nog een keer de tank volgegooid (vervelend,
zo'n
We kwamen om 05:30 uur Nederlandse tijd aan in Dover.
Toch maar goed dat we niet dat kaartje terug voor half twaalf al hadden
gereserveerd. Rick is op de parkeerplaats van de haven achter het stuur
gekropen om de boot op te rijden. We vertrokken richting de loading bay. We
waren echt helemaal alleen daar. Even gestopt bij het douanekantoortje om de
paspoorten af te geven. De beambte vroeg waar we geweest waren. Land's End, we
zijn even op en neer gereden! "That's all the way through England"!
Ja, dat is wat we doen. Het enige wat de man nog kon zeggen was, "You
crazy Dutch people". Tsja, wat breng je daar tegen in? Nog even wat 'chit
chat' over de benzinekosten en de vraag of de man van de douane onze souvenirs
mocht zien. Uuuuuhhhhmmm, oh ja, Denz had vier stenen opgeraapt bij Land's End,
dus... Ja, die man vond het een apart verhaal, maar we konden verder rijden.
Dit keer konden we de kaartjes voor de boot vanuit de auto kopen aan een klein
loketje. Dit keer kozen we voor P&O Ferries, in tegenstelling tot de
heenweg waar we met DFDS zijn gegaan. De man aan het loket sloeg de kaartjes
aan en vertelde dat het £81,- was. Heel goed, maar voor hoeveel Euro doe je ons
dat kaartje. Er werd medegedeeld dat de exchange rate vanuit Engeland niet zo
voordelig was, en dat bleek! €132,-! Ouch! Dat was wel even minder, aangezien
Denz en Rick allebei €50,- bewaard hadden voor de ferry en Wes al zijn geld had
gewisseld voor Ponden, en veel meer dan een Pond of drie was er niet over. Wat
nu? De man van P&O begon hevig te typen op zijn computer en wist binnen
no-time ineens €25,- van het bedrag af te toveren. €107,-. We hadden onze
bedenkingen bij het eerste bedrag, maar goed, dit was al beter. Even de
portemonnees checken. Wes had geen Euro's, Denz had er precies vijftig, Rick
€58,70. Geregeld. En dus met €1,70 en een kleine 3 Pond terug naar Frankrijk.
De ride gaat duurder uitvallen dan verwacht. Zelfs de ruime berekening die
altijd van te voren gemaakt wordt, was voor de eerste keer te laag. Hoe laat
gaat de ferry? 06:50. Oh, hoeven we nu maar anderhalf uur te wachten, beter.
Doorgereden naar de rij waar we moesten laden, daar stonden al een paar auto's
te wachten. We keken naar de klok van de haven en realiseerden ons dat we even
geen rekening gehouden hadden met het tijdsverschil. Toch een uur langer
wachten, balen. Maar goed, de ramen op een kiertje en lekker slapen met z'n
drieën. In een stilstaande auto is slapen duidelijk minder moeilijk want we
waren zo weg.
Rond 07:00 uur Nederlandse tijd begon een Engelse dame
door de havenspeakers te roepen dat we binnen enkele minuten konden laden. Rick
werd hier wakker van, en moest even om de auto heen omdat de sigaretten in de
passagiersdeur lagen. Bij het openen van de deur werd Wes ook wakker. Even een
peukje doen en die boot op. Denz was ook wakker geworden en snel stonden we op
de ferry geparkeerd. Oke, geen zin meer in de boot, dus we zoeken een toilet en
gaan weer in de auto chillen. Alles in de auto laten liggen en even snel door
de boot. Eenmaal terug bij de deur naar het autodek bleek deze gesloten.
Mochten we niet in de auto blijven! Terug de ferry in zonder onze spullen, op
zoek naar een chillspot. Niks te vinden! Op elke bank of stoel lag wel iemand
te slapen. Ineens vonden we in het restaurant een klein tweepersoons bankje en
twee stoelen. Wes liep voorop en lag direct op de bank, en Rick was zo
vriendelijk om Denz aan de andere kant op het bankje te laten plaatsnemen en
ging zelf maar op een van de stoelen zitten en gebruikte de andere als
voetenbankje. Echt KUT stoelen! Ondanks dat toch nog een uurtje geslapen... En
nekpijn opgelopen. Wederom werd Rick wakker gemaakt door een dame door de
speakers, de boot was er bijna. Het was al bijna 09:30 uur Nederlandse tijd.
Rick gaf aan verder te rijden, inmiddels had hij alweer dik drie uur slaap
gehad en voelde zich weer fit, maar eigenlijk zat er in zijn achterhoofd, nu
gaat die snelheid eindelijk eens omhoog, want dit was nog niet gebeurd, mede
dankzij het drukke verkeer en de provinciale wegen in Engeland en tijdens de
heenrit was er een relaxte sfeer in België. Op de terugrit dus niet. Eindelijk
traditiegetrouw aan Challenge Ride een stuk vliegen. De snelheid werd in Frankrijk
opgevoerd naar 150 tot 160 km/u. We waren zo in België. Toen we het eerste
tankstation tegenkwamen hebben we de auto voor de laatste keer volgegooid.
Stonden we weer bij Bontinck. Nog even wat koffie en wat eten, en dan de
laatste kilometers! Het werd voor Rick een combinatie van rijden en kaartlezen,
al waren het maar reminders om geen afslag te missen. Er gebeurde weer niks
interessants in België, het zal wel gewoon saai zijn daar. Wel werd er nog even
gezegd dat 
we erg trots waren op de auto, hij heeft ons niet teleurgesteld en
hij heeft zelfs een naam gekregen, Mitch Colt. Iets wat nog nooit eerder is
gebeurd met een van onze auto’s, en we hebben er veel gehad. En ineens net
voorbij Genk werd de omgeving weer bekend. We waren er bijna. We zaten al in
Landgraaf, vlakbij Denz toen ze maar weer eens wakker werd. Nog even lekker
over de ride gepraat met z'n drieën en toen waren we er. Denz heeft haar
spullen gepakt, ging naar binnen en ging, hoe kan het ook anders, slapen. Wes
en Rick zijn terug naar Hoensbroek gereden en na 2035km en iets meer dan 35 uur
was de Challenge Ride voorbij.
Nog even een half uurtje binnen bij Wes gechilled met
z'n tweeën. De ride zat erop, ook deze was weer echt meesterlijk. En ook van
eigenlijk heel Cornwall kunnen we zeggen net als Auschwitz, echt de moeite
waard om eens een keer naar toe te gaan! Wat een prachtig landschap hebben ze
daar. We kunnen niet wachten op de volgende Challenge Ride!
Afstand volgens Google Maps (Landgraaf --> Land's
End): 1019 km
Benzine: Circa €400,-
Bekeuringen: Geen (hopen we)
Ferry: €207,-
Overige kosten: Ongeveer €35,- aan eten, drinken en
vitale sapjes voor de auto
Foto van ons bij Land's End en Stonehenge:
Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Rick
