Challenge Ride: juni 2012

Begin dit jaar hebben we de eerstvolgende Challenge Ride gepland. Het EK voetbal zou op 08 juni beginnen en Nederland zou de eerste wedstrijd op 09 juni in Kharkiv (Ukraine) tegen Denemarken spelen. In dezelfde poule zaten Duitsland en Portugal, welke op dezelfde dag tegen elkaar zouden spelen, maar dan in Lviv (Ukraine). Kharkiv ligt in het oosten van Ukraine en Lviv in het westen. Het grootste verschil voor ons Challenge Riders tussen die 2 plaatsen was 1.016 km met een reistijd-verschil van 13 uur en 8 minuten. Jammer genoeg was de 29 uur reistijd naar het Nederlands elftal te ver om in één weekend op en neer te rijden, dus hadden we besloten om naar Lviv te rijden om een foto te maken van 3 man in een oranje-shirtje voor een groep Duitsers en dan weer terug te rijden. Jammer genoeg heeft Danny wegens omstandigheden enkele weken voor de Challenge Ride moeten afzeggen. Dus bleven Rick en ik over, en werd het financieel in een keer een stuk moeilijker om de rit te maken. Aangezien we beide een weekend vrij hadden geregeld moesten en zouden we ergens heen rijden voor een foto. We zijn rond de tafel gaan zitten en hebben gekeken wat een leuke locatie zou zijn. We hebben het voornamelijk over Groot-Brittannië gehad tot Auschwitz in een keer te binnen schoot. Ik wilde al jarenlang eens naar Auschwitz en ook Rick had deze hoog op zijn lijstje staan. En aangezien we beide nog nooit in Polen waren geweest, was onze bestemming bepaald. Een foto van ons voor het “Arbeid Macht Frei” poortje. Vervolgens had Wes aangegeven dat hij ook mee wilde gaan, maar dat Ukraine hem (financieel) te ver was. Dus waren we ineens weer met 3 man en ging de rit naar Polen.

De dag voor de rit was ik om 22:00 uur thuis van het werk. Tegen 23:30 uur ben ik in slaap gevallen en 2 uurtjes later ging de wekker weer, want om 02:00 uur zouden Rick en Wes aan de deur staan om te vertrekken. Zij hadden beide de dag voor de rit uitgeslapen (tot respectievelijk 15:00 uur en 13:00 uur) en zijn ’s avonds niet meer gaan slapen. Toen ze aan kwamen rijden stond ik al klaar met de gereedschapskoffer (ik ga niet op weg zonder gereedschap, want je weet maar nooit wat er met de auto kan gebeuren), de boodschappen voor onderweg (gesmeerde broodjes, drank, chips en heel toepasselijk… Jodekoeken) en de wegenkaarten (TomTom hadden we voor de zekerheid ook meegenomen, maar die zou ons alleen in Duitsland kunnen helpen, want de kaart van Polen stond er niet op). Ons vervoer was een Peugeot 206 (bouwjaar 1999, 1.4 liter benzine) die we van Danny geleend hadden. Voor een klein persoon als ik een voldoende grote achterbank waar ik het begin van de rit heb meegemaakt. Rick was de eerste chauffeur en is in Heerlen de autobaan opgereden. Binnen afzienbaar korte tijd waren we de grens over en zaten we op de Duitse A4. Het bleek dat we de A4 helemaal tot in oost Duitsland moesten volgen, waar deze over zou gaan in de Poolse A4, welke we weer tot aan Katowice konden volgen om vanaf daar nog een klein stukje binnendoor te rijden tot aan Auschwitz. Deze hele route was gekenmerkt met de Europese route E40. Een eitje dus! Het enige stukje dat iets anders was, was de onderbreking van de A4 in Duitsland. Een dikke 50 km achter Keulen zou de A4 een stukje meepakken van de A45 (slechts 97 km!) en vervolgens een stukje van de A5 (slechts 79 km!) om vervolgens weer gewoon de A4 te worden.

Rick had een hoop dubstep en drum ’n bass gedownload, dus we begonnen met heerlijke muziek. We waren slechts 2 uur onderweg en het ging al fout. De autobaan hield er ineens mee op en we kwamen uit in Siegen. Voor we het wisten stonden we na kilometers autobaan ineens weer midden in de bewoonde wereld. Goede reden om een foto te maken! Nog betere reden om een foto te maken was dat er volgens de verkeersborden een plaatsje lag dat Limburg heette. Bij het uitstappen drukte ik per ongeluk op het knopje van de camera en begon de fotoreeks met een autodeur. Nadat de foto gemaakt is zijn we ingestapt en hebben we Siegen weer verlaten. We hebben de autobaan terug gepakt en 2 km terug bleek dat we een afslag(je) over het hoofd hadden gezien. Deze hebben we genomen en we zaten weer op de goede weg. Om 04:15 uur begon het aan de oostzijde al langzaam aan licht te worden en 3 kwartier later zijn we bij Autobahnraststätte Polheim gestopt om even te chillen en onze behoefte te doen. We hebben er volgens mij een half uur of 3 kwartier doorgebracht en hebben ons kapot gelachen. Voornamelijk om het aanpassen van het etiket van de Jodekoeken. Na wat knip- en plakwerk van wat lettertjes is er een foto gemaakt die ik van Rick eigenlijk niet online mocht zetten. Maar ja, boeie…

We zijn onze weg vervolgd met nog steeds Rick aan het stuur en ik ben achterin gaan liggen om te trachten te slapen, maar ik ben niet langer dan een half uurtje weggeweest. Om 07:00 uur zijn we bij een tankstation gestopt om te tanken en van chauffeur te wisselen. We hebben zo’n tien minuutjes gechilld en zijn weer verder gereden met Wes aan het roer. Rick is achterin gaan liggen om te trachten te slapen, maar is ook niet langer dan een half uurtje weggeweest. Hij heeft wel veel langer met de ogen dicht gelegen, dus wij dachten dat hij lag te slapen. Zo hebben Wes en ik over van alles en nog wat
gepraat en best een lang chill gesprek gehad.
Voor we het wisten zaten we al aan de oostkant van Duitsland en reden we boven Tsjechië langs. We beseften het pas toen we een bord zagen met Praha (Praag) erop. Aan die kant van Duitsland zijn er bergen, waardoor de autobaan lange stukken omhoog, maar voornamelijk lange non-snelheids-gelimiteerde stukken Deutsche Autobahn omlaag kent. Daar heeft Wes even gretig gebruik van gemaakt. Waar Rick gemiddeld 150 km/u heeft gereden met een piek van 180 km/u heeft Wes ietwat harder gereden en de top van Danny’s auto behaald… 198 km/u. Namens Wes zeg ik: “Sorry Danny!” Rond 09:20 uur zijn we gestopt bij tankstation Oberlausitz en heb ik met Rick van plaats gewisseld. We zaten nog maar een uurtje van de grens af en Wes heeft vrolijk door gekacheld. Het eerste bord met Poolse plaatsnamen kwam langs en 20 minuten laten kwamen we aan bij de grens bij Görlitz. De maximum snelheid ging in stappen terug naar 50 km/u en de autobaan ging van 2 banen naar 1 baan, zodat er maar één auto tegelijk doorheen kon. Alleen waren die Deutsche Bundesgrenzschutz zo vriendelijk om op die ene baan een politiebusje neer te zetten, waardoor iedereen via de parkeerplaats langs de douane moest. We zijn op de parkeerplaats gestopt en hebben bij het Winiety Kantor € 100,- gewisseld voor zlotys (1 zloty was € 0,25). Vanaf dat moment konden we onze TomTom niet meer gebruiken en waren we op onszelf en de kaart aangewezen. Dus kon de TomTom achterin blijven liggen waar hij al de hele rit lag!

Ik heb plaats genomen achter het stuur en Wes is achterin gaan zitten. We reden de parkeerplaats af en iedereen moest rustig in een rij langs de douane rijden en enkele auto’s werden eruit gepikt. En ja hoor… natuurlijk werd de Nederlandse wagen met 3 dudes erin opzij gezet. Het kentekenbewijs en onze reisdocumenten werden direct gevraagd. Ze werden gecontroleerd en het bleek dat Wes illegaal was. Hahaha, nee… er was niks aan de hand. Er werd ons gevraagd waar we naartoe gingen en ik heb maar vriendelijk gezegd dat we naar Auschwitz gingen om een stukje geschiedeniskennis te doen verbeteren. We mochten onze weg vervolgen en kwamen alle 3 in een land waar we nog nooit waren geweest. We waren amper een kilometer in Polen of er kwam een dikke Mercedes ons voorbij, ging voor ons rijden, deed zijn alarmlichten aan en ging naar de vluchtstrook waarbij ons gebaard werd om dat ook te doen. Het was allemaal een beetje vaag, maar we reden rustig verder. De Mercedes trok weer op en kwam met groot licht flitsend op ons af rijden en ging vlak achter ons rijden. Ze lieten een kaartje of een pasje zien, maar we konden niet duidelijk zien wat het was. De afstand tussen ons en de Mercedes werd groter en ineens kwam hij weer naar voren scheuren en kwam naast ons rijden om te gebaren dat we naar de kant moesten. We hadden geen idee of we met politie te maken hadden of niet en aangezien dit toch al een kilometer of 2 zo doorging besloten we toch maar om voor de zekerheid op de vluchtstrook te stoppen. Met de koppeling ingedrukt en de versnelling in de 1 stonden we stil, zodat we direct weg konden scheuren als het nodig zou zijn. De Mercedes stopte achter ons en er kwam een man naar Ricks raam lopen. Rick deed het raam open en een Turkse man gaf hem een kaartje waarop stond dat hij directeur was van een autobedrijf. Ik wist al genoeg. Direct deed hij zijn ringen af en gaf deze aan Rick. Hij zei dat hij directeur was en dat hij auto’s verkocht en geld nodig had voor benzine. Ik zei Rick dat het bekende oplichters zijn die je overal tegenkomt en dat hij de ringen en het kaartje terug in zijn hand moest duwen. Rick duwde de spullen terug in zijn handen en we zijn direct doorgereden. Goed begin van Polen!

Onze snelheid lag rond de 130 km/u en Wes trachtte achterin te slapen (natuurlijk is ook hij net een half uurtje weggeweest). We deden rustig aan, want we wisten niet hoe het allemaal in zijn werk ging in Polen. Je bent toch altijd even voorzichtig en aftastend in een nieuw land. We waren een beetje huiverig, want het is toch het oude communisme en we werden op de grens al eruit gepikt en maakten daarna meteen zoiets raars mee. Maar dat is al snel weggegaan en Polen had al snel vertrouwen gecreëerd bij ons. Het was namelijk kilometers lang rechtdoor, bijna geen bochten in de weg en niks van bewoonde wereld te zien. Het was echt een saai stuk weg met af en toe een oud communistisch gebouw langs de weg. Na anderhalf uur kwamen we bij tolpoorten om vervolgens weer kilometers lang niks te zien. We zijn tegen 12:00 uur gestopt bij een parkeerplaats om vocht te lozen en hebben er een kwartiertje gestaan, alvorens we onze saaie route door Polen vervolgden. Anderhalf uur na de eerste tolpoorten kwamen we de volgende tegen. We waren benieuwd wat het zou gaan kosten, want we hadden echt geen idee. 18 zloty… oftewel, €4,50. Viel dat even mee! Op weg naar Parijs heb ik in Frankrijk volgens mij ooit eens € 12,- betaald. Tegen 14:00 uur kwamen we wat bewoonde wereld tegen, want we reden Katowici binnen. Daar moesten we ergens de autobaan af en binnendoor richting het zuiden gaan rijden. Volgens de kaart moesten we de N44 hebben, maar die stond nergens op de borden. En de plaatsen die je wel ziet zijn moeilijk om snel te lokaliseren om de kaart, want Pools is me toch een raar taaltje. Uiteindelijk zijn we te ver gereden en omgedraaid. We hebben even goed naar de plaatsen op de kaart gekeken en wisten uiteindelijk welke afslag we moesten hebben. En dat was de N86 die uiteindelijk de N44 werd. Vanaf dat moment stond Oświęcim (Auschwitz) ook op de borden aangegeven. Eindelijk reden we binnendoor en konden we genieten van het echte Polen. Het was heerlijk om doorheen te rijden en de resten van het oude communisme nog te zien. En ineens was hij daar… een flitspaal! Na 330 km Polen zijn we de eerste flitspaal tegen gekomen. We hadden ons onderweg nog afgevraagd of die dingen wel bestonden in Polen, aangezien we er geen tegengekomen waren. Ze bestaan dus wel degelijk… je moet alleen goed zoeken.

Om 14:35 uur kwamen we uiteindelijk bij Auschwitz 1 aan. We zijn de parkeerplaats opgereden en kregen een parkeerkaartje in onze handen geduwd van een jongedame. Het was gigantisch druk daar, echt een toeristische trekpleister. Ik had het anders verwacht. Vraag me niet precies hoe, gewoon anders. We hebben de auto geparkeerd en zijn richting de ingang gelopen. Het was erg warm, ik schat zo’n 25 à 30 graden. Bij de kassa bleek dat je vanaf 15:00 uur als individuen gratis naar binnen mocht en dat je voor die tijd alleen als groep met een gids naar binnen mocht. Intussen was het 14:45 uur en zijn we nog even een kwartiertje gaan wachten. We hebben de laatste paar minuten op een bankje in de entreehal gezeten, dus kunnen we officieel zeggen dat we in Auschwitz hebben gezeten. Eenmaal binnen in Auschwitz kwamen we direct bij het poortje van “Arbeid Macht Frei”… onze fotomissie. De foto was gelukt en de Challenge Ride was geslaagd. We hebben rondgewandeld en verschillende barakken van binnen gezien. Die waren veelal omgebouwd en voorzien van tentoonstellingen. We hebben de executiemuur aangeraakt en zijn in een gaskamer geweest, waar ook de verbrandingsovens stonden. Alleen raakte het ons niet zo heel erg. Je hoort iedereen altijd zeggen dat het zo’n gigantische indruk maakt en dat je de dood er nog ruikt en zo’n dingen allemaal. Het raakte ons wel, maar niet zo gigantisch. Uiteindelijk zijn we richting de uitgang gegaan en zijn we weer naar de auto gegaan om richting Auschwitz 2 - Birkenau te gaan, want dat was zo’n 2 km verder. We reden de parkeerplaats af en moesten 8 zloty (€ 2,-) betalen voor het parkeren. We zijn naar Birkenau gereden en uuuuren sinds we de laatste Nederlandse auto hebben gezien kwam er een achter ons. We parkeerden de auto en zij parkeerden naast ons. Een man en vrouw uit Lelystad die in Krakow verbleven vanwege het EK, om daarna verder te reizen door oost Europa. Ze vroegen ons waar wij verbleven. We keken elkaar even aan… “In de auto!” Degene die niet rijdt kan slapen. Die mensen hebben ons raar aangekeken. “We komen net van Limburg af en rijden zo meteen weer terug.” Ze hebben ons niet meer dan succes gewenst met de terugrit… Daar stonden we dan, voor de welbekende poort waar de rails onderdoor gaat en de Joden vroeger met de trein naar binnen werden gebracht om vervolgens uitgesorteerd te worden. “Jij bent nog gezond… naar die kant. Jij kan morgen voor ons werken. Jij bent niet gezond… naar de andere kant. Gaskamer!” We konden gewoon naar binnen lopen en begonnen bij wat paardenstallen. Er stond dat er in die stallen 400 mensen werden geduwd en er stonden er een stuk of 20 naast elkaar. Erachter lagen rijenlang de onderste lagen stenen van de barakken die er gestaan hebben. Alleen de “plattegronden” waren nog zichtbaar. We beseften ons dat er honderden van die barakken gestaan hebben en dat die bomvol met mensen zaten. Het was zo gigantisch groot en uitgestrekt daar. Waar wij nuchtere jongens over alles kunnen lachen, over alles grapjes kunnen maken en niet snel onder de indruk ergens van zijn waren we nu stil. We waren geraakt! Je las dat mensen bij binnenkomst direct vergast werden en dat er door een maffe dokter experimenten op mensen werden uitgevoerd. In deze barakken had men veel minder ruimte en bestond een barak echt bijna alleen maar uit stapelbedden met slechts 60 cm hoogte tussen de bedden. Het was pakkend… echt heftig! We hebben aan de achterzijde van het terrein het monument bekeken en zijn terug naar voren gelopen. We zijn over het spoor teruggelopen en hebben op elke biels een stap gezet. Ik schat dat het zo’n 150 meter spoor was en we hebben het gedaan omdat we vonden dat het moest. Misschien toch wel een bepaald eerbetoon aan iedereen die gestorven is daar. We zijn in de auto gestapt en waren alle 3 totaal verbijsterd en beduusd. We waren stil en praatten niet zo heel erg veel.

Het was 17:30 uur toen we vertrokken met Rick als chauffeur en ik op de achterbank. Na een klein half uurtje rijden waren we alweer iets terug in de positieve wereld. We kwamen bij Katowice aan waar we de autobaan op moesten, maar zijn eerst nog richting het centrum van Katowice gereden om te kijken of we ergens konden eten. We hebben ergens in de buurt van het centrum een rondje gereden en zijn vervolgens naar de autobaan gereden om onze weg te vervolgen. Eten zouden we ongetwijfeld wel ergens langs de autobaan kunnen doen. Na een half uurtje rijden kwamen we een McDonalds bij een tankstation tegen en dus werden het hamburgers (hoe kan het ook anders). We werden binnen al vrij raar aangekeken omdat we een andere taal spraken, maar hamburgers bestellen kun je overal (zelfs Danny en Rick in Hamburg, zie blog Billund). We zijn voor 9 McDouble’s gegaan, eerst 6 en daarna nog eens 3. En meteen verse cola erbij. De drank die we mee hadden genomen was natuurlijk al op of helemaal warm geworden, dus een koude cola was totaal niet misplaatst. De hamburgers trouwens ook niet, want we hadden al zeer geruime tijd niet meer gegeten. Toen we vertrokken was het alweer iets na 19:00 uur. Rick is verder gereden en onderweg hebben we nog getankt bij een gezellig, pittoresk en communistisch tankstationnetje. Zo zag het ook uit en in het kleine shopje was de verkoper hartstikke vriendelijk alsof hij blij was dat er welvarende west Europeanen hun geld kwamen achterlaten om hem uit de communistische wereld te helpen.

We hebben eerst wat te drinken gehaald en hebben vervolgens van onze resterende zlotys getankt. Uiteindelijk hadden we 1 zlotty en een paar zlottycent over en dat hebben we geschonken aan de vriendelijke, gezellige, pittoreske en communistische arbeider. Weer een goede daad gedaan door € 0,30 te spenderen aan de opbouw van een land. Rick is verder gereden en ineens reden we de regen in. Voor ons was het helemaal grijs terwijl achter ons de zon scheen, wat resulteerde in een mooie regenboog. Tegen 21:00 uur zijn we gestopt om van chauffeur te wisselen. De regen was al een tijdje gestopt en het was donker aan het worden. Dit zou het zwaarste moment moeten zijn. De terugweg, de avond, het moment dat er een slag op de ogen zou komen. En niks was minder waar, het werd in een keer een stuk zwaarder. We waren al 19 uur onderweg en moesten er nog ongeveer 8.

Ik heb achter het stuur plaats-genomen en Wes is voren gaan zitten, alvorens we onze weg vervolgden. De tolpoorten hadden we al gehad en de grens kwam langzaam aan dichterbij. Eenmaal in Duitsland zijn we na een half uurtje bij een tankstation gestopt om de tank helemaal vol te gooien (met onze laatste zlottys hebben we ongeveer een kwart tank kunnen tanken). Toevalligerwijs zaten we bij exacte hetzelfde tankstation als op de heenweg, alleen dan aan de noordzijde. Waar we eerder die dag bij Oberlausitz Süd stonden, stonden we nu bij Oberlausitz Nord. We zijn onze weg vervolgd en Rick heeft weer getracht te slapen, maar is natuurlijk niet verder gekomen dan het gebruikelijke half uurtje. Wes heeft voorin ook de ogen dicht gedaan en terwijl beide met de ogen dicht lagen heb ik stevig doorgereden met zo’n 160 km/u tot 190 km/u op de teller. Dit heb ik ongeveer een kwart tank volgehouden, want het ging wel erg hard met de dure benzine. De snelheid is teruggezakt tot zo’n 150 km/u en niet veel later tot 130 km/u. Ik had een of andere hitzender opstaan en er kwamen allemaal platen van de jaren ’80, ’90 en het laatste decennium. Zo nu en dan eens goede nummers, maar veelal van die onzin. Ik dacht dat Wes sliep, maar ineens begon hij te lachen om een plaat. We hebben ons kostelijk geamuseerd met deze muziek en hadden uiteindelijk 2 tot 3 zenders die zulke muziek draaiden. Van Modern Talking tot Falco tot Madonna tot weet ik wie allemaal, met als topper de Beverly Hills Cop Theme. Rick lag achterin nog te chillen met de ogen dicht en reageerde op een gegeven moment ook op de muziek. Wes was onze DJ en schakelde tussen de zenders om de meest goede (slechte) platen er tussenuit te vissen. We hebben ons kapot gelachen en heel wat kilometers vertier gehad. Totdat de zenders een voor een langzaam weg begonnen te vallen en we geen leuke hitzenders meer over hadden.

Na enkele uren rijden zijn we tegen 01:30 uur gestopt bij een tankstation, hebben we even gechilld en is Rick weer achter het stuur gekropen terwijl ik de achterbank bezette. We reden de parkeerplaats af en bedachten ons dat we beter hadden kunnen tanken. Je weet namelijk nooit hoe lang het duurt voordat je in Duitsland een tankstation tegenkomt en hadden op de heenweg al afgesproken dat als we nog een kwart tank overhadden, we zouden tanken bij het eerstvolgende tankstation. Rick was van plan om stevig door te rijden, maar iedere keer als hij het gaspedaal intrapte ging hij even later vanzelf weer langzamer rijden. Ik zat eerder met hetzelfde probleem. Als je al zolang wakker bent en zo goed als continu in de auto gezeten hebt wordt het een stuk lastiger (en gevaarlijker) om hard te rijden. Je gaat je vanzelf aanpassen en rustiger rijden. We kwamen weer flinke stukken tegen waar aan de weg gewerkt werd. Hier is de rechter rijbaan gewoon beschikbaar en de linker rijbaan slechts 2 meter breed. Op de heenweg knalden we gewoon over de linker rijbaan en haalden we alles in wat we tegenkwamen. Nu bleven we gewoon lekker achter het verkeer dat we tegenkwamen rijden (die enkele auto of vrachtwagen die we tegenkwamen). Gewoonweg omdat het niet veilig voelde om ze in te halen.

Bij het eerstvolgende tankstation zijn we gestopt en hebben we de TomTom eindelijk eens aangezet. We hebben hem aangezet om te kijken hoeveel kilometer we nog moesten om zo te schatten hoeveel we ongeveer moesten tanken. Rick heeft de weg nog vervolgd en om 03:30 uur zijn we weer gestopt en ben ik weer verder gaan rijden. We hebben flink wat kilometers gereden en we werden steeds stiller door de vermoeidheid. Vraag me niet waar het vandaan kwam, maar ineens hadden we het erover dat een biertje wel lekker zou zijn. We waren intussen al tussen Keulen en Aken en zijn bij een tankstation gestopt (want de Duitsers zijn, in tegenstelling tot ons Hollanders, zo vriendelijk om wel nog alcohol te verkopen bij tankstations). Bleek dat ze tussen 00:00 uur en 07:00 uur geen alcohol mochten verkopen. Balen, want we hadden ons wel ingesteld op een lekker pilsje. We hebben onze weg vervolgd en kwamen er bij een volgend tankstation achter dat het 's nachts niet verkocht mocht worden bij autobaan-tankstations. Intussen waren we al bij Aken en zijn we de autobaan afgegaan. Alsof het zo moest zijn kwamen we direct bij de afrit een tankstation tegen en zijn we 3 Desperado's gaan halen. Een heel verhaal tegen de tankstation-medewerkster opgehangen dat we bij Auschwitz waren geweest en nog even lekker wilden afchillen. Maar... we hadden een lekker pilsje om de rit af te sluiten. We zijn de autobaan weer opgereden en zijn gaan chillen op de parkeerplaats van het eerstvolgende tankstation. Het pilsje zorgde ervoor dat onze gare staat van zijn weer helemaal omsloeg en we waren weer hartstikke actief en vrolijk en praatten en ouwehoerden weer bij het leven. Het begon intussen alweer eens licht te worden en we hebben door de autobaan af te gaan en te chillen anderhalf uur tijd verloren. We waren bijna thuis en hadden geen haast, dus boeide het ons allemaal niet zoveel.

Uiteindelijk zijn we verder gereden en een half uurtje later kwamen we weer in Welten aanrijden. 28 uur en 2.357 km later zat de Challenge Ride erop. Ik ben uitgestapt en Wes is achter het stuur gestapt. Ze zijn naar Hoensbroek gereden waar ze onze Duitse vlaggetjes op Danny's auto hebben gezet alvorens ze thuis naar binnen zijn gegaan. Een meesterlijke Challenge Ride was ten einde gekomen. Een om nooit meer te vergeten en een hele goede reden om er snel weer een te doen.

]

Als slotwoord kan ik alleen maar zeggen dat we iedereen aanraden om een keer naar Auschwitz te gaan. Gewoon om een indruk te krijgen van wat daar gebeurd is en voornamelijk, hoe massaal het is geweest. Het heeft ons 3 nuchtere jongens stil gekregen! Dit is ook de reden waarom we op de terugweg besloten hadden om de Jodekoeken-foto niet online te zetten. Het is tenslotte best fout en we waren op dat moment natuurlijk nog onder de indruk. Alleen is het nu 2 weken later en kan ik de humor er wel weer van inzien. Namens mezelf zeg ik: "Sorry Rick!" Oh ja, voor de mensen die denken dat de gaskamers echt douches bevatten... dit is niet zo!