Atomium, Brussel (België) - 13 november 2012

Dinsdag 13 november 2012, een nietsvermoedende doorsnee dinsdagavond. Rick en Steve zaten te chillen en zoals gewoonlijk kwam ook tijdens deze avond het onderwerp Challenge Ride aan bod. Tijdens een dergelijk gesprek wordt er altijd geüpdate en teruggekeken naar de fenomenale reizen waarvan mensen het Challenge Ride team nog altijd voor gek verklaren. Het hele team is al meermaals bestookt, begooid, bestormd, gebombardeerd en aangevallen met teksten, uitspraken, verklaringen en andere verbale dingen, waarbij het punt duidelijk naar voren kwam dat ze gek, gestoord, niet normaal, krankzinnig, dwaas, getikt, mesjogge, besodemietert, niet goed snik, maf, geschift of krankjorem zijn. Namens het hele team kunnen we maar één ding zeggen: dat klopt!

Er stond al geruime tijd een ride op de planning, een korte ride die eigenlijk besproken was geworden om de top 10 vol te krijgen. Intussen is de top 10 al helemaal gevuld en is deze ride in het vergeethoekje geduwd. Maar ons kent ons, het neemt niet weg dat deze toch ooit uitgevoerd zou gaan worden. Zodoende dat Steve tijdens het gesprek ineens aan Rick vroeg wat zijn planning voor de rest van de avond was. “Helemaal niks,” was daarop Ricks antwoord. “Zullen we naar Brussel rijden?” vroeg Steve en de ride was gepland. Nog nooit eerder is er zo snel besloten om op zo’n korte termijn een ride te doen. Zoals altijd werd er begonnen met het treffen van de voorbereidingen. Deze bestonden uit een Desperados drinken, chillen, even snel bij Rick thuis langs gaan en de TomTom vergeten. De ride was geboren…

Om 21.21 uur werd Ricks huis verlaten en begon de grote rit naar Brussel. De bedoeling was om een foto te maken voor het Atomium, eventueel een bij Manneken Pis en Steve wilde nog eens een keer langs Brussels Grill rijden. Hier had hij ooit eens gegeten tijdens een weekendje Brussel en hij is ooit op en neer gereden omdat de maaltijdsalade daar goed beviel (in die tijd werd er nog een hapje gegeten en niet alleen een foto gemaakt voordat er weer huiswaarts gekeerd werd). Al hobbelend met een om lucht zeurende voorband van Ricks Audi A4 uit 1997 was de eerste stop tankstation de Dael in Nuth (het tankstation met de bedreven medewerkster met een groot hart voor de zaak uit de ride naar tankstation Bruno op 15 september 2012). Nadat het gehobbel en gezeur verholpen was werd de snelweg betreden om de rit naar onze zuiderburen voort te zetten. Zoals bekend hier in de grensstreek was het land van de Belgen al snel bereikt. Amper over de grens hebben zij de afrit Maasmechelen genomen om te gaan tanken bij tankstation Bruno (hèt tankstation uit de ride naar tankstation Bruno op 15 september 2012). Nadat de Nederlanders eenmaal voorzien waren van Belgische vloeistof voor hun Duitse vriend kon de ride echt beginnen. Rick was de eerste chauffeur en zoefde met een snelheid van zo’n 140 à 150 km/u over de Belgische snelweg. Al snel zakte deze snelheid om geen enkele reden terug naar zo’n 120 km/u. Ze hadden het niet eens in de gaten totdat Steve het opmerkte. De snelheid was intussen al gezakt tot zo’n 115 km/u en nadat Rick erop geattendeerd was door zijn auto-maat ging het gas weer erop. Enkele kilometers later zat Rick weer om geen enkele reden op zo’n 120 km/u en na een nieuwe attendering werd de snelheid weer opgeschroefd. Nadat dit nogmaals gebeurd is, is de hoop opgegeven en zijn ze rustig door naar Brussel gereden. De gemiddelde snelheid is totaal onbekend, maar zal waarschijnlijk op zo’n 130 km/u hebben gelegen.

Zo’n 5 kwartier na vertrek werd Brussel bereikt. De rit was omgevlogen en er is niks spectaculairs gebeurd onderweg. Er is veel geouwehoerd en gelachen geworden, wat de tijd heeft doen laten vliegen. Eenmaal op de ring Brussel was het de bedoeling om richting het centrum te rijden. Beiden hadden geen idee waar het Atomium lag, want bij de uitgebreide voorbereidingen was niet eens de moeite genomen om op Google Maps te kijken. Waar ze normaal gesproken beiden erg perfectionistisch zijn en dit ook als een vloek zien was er die dag niemand met onheil bezweerd. Het bord boven de weg gaf aan dat de rechterbaan richting het centrum ging, maar voordat het goed en wel duidelijk was geworden zaten ze al in een tunnel die naar links ging. “Geen probleem, we weten toch niet waar we heen moeten,” zei Rick lachend. Eenmaal de tunnel uit was daar ineens de bewoonde wereld. Geen idee waar ze zaten hebben ze er maar voor gekozen om gemakshalve rechtdoor te gaan. Zoals bekend zijn de wegen in België niet zo geweldig en goed geordend als in ons mooie Nederland. Dit weerhield hen er niet van om links, rechts, voor, achter, boven en onder kriskras alles door elkaar heen te rijden om te zorgen dat ze nog enigszins rechtdoor gingen. Op een weggetje dat naast een weg liep, waarnaast weer een weggetje liep, welke verbonden was door 2 bruggetjes over de weg heen waren 2 rotondes gemaakt. Naast één van die rotondes stonden 3 uit de kluiten gewassen plantenbakken, gemaakt van auto’s. Je hebt kunst en je hebt kunst, maar dit was raar. Het ging allemaal erg snel en het is nog gelukt om er een paar foto’s van te maken, maar deze zijn jammer genoeg allemaal onduidelijk geworden. Er is er slechts eentje overgebleven waar één van de drie auto’s op te zien is. Het is moeilijk te zien vanwege de slechte kwaliteit, maar het is nog enigszins te zien dat er groen uit de ramen van de auto komt.

Na 10 minuten enigszins rechtdoor te zijn gereden werd het centrum langzaam aan bereikt. De omgeving kwam Steve vrij bekend voor en het van neonverlichting voorziene hoge gebouw deed hem al snel “Brussels Grill” roepen. Niet dat dit gebouw Brussels Grill was, maar de herkenning was er en nog geen 200 meter verder lag daar Brussels Grill daadwerkelijk. Al rijdende is er (wederom een slechte kwaliteit) foto gemaakt en was er een missie van de ride geslaagd. Nou, wat een ervaring! De omgeving van Brussels Grill is de welbekende rosse buurt van Brussel en na enkele honderden meters verder linksaf te zijn geslagen kwamen de van lichte zeden dames al tegemoet. Zo stom als Steve was dacht hij er te laat aan om een foto van het groepje dames te maken. Het centrum was intussen bereikt, maar wel nog ergens aan de rand, en dan ook nog aan de ongure kant. Na het rosse gedeelte ging de straat over in het Chinatown gedeelte. De plat geoogde kleine mannetjes deden de straten dusdanig vullen dat al snel de ‘ik krijg zin in rijst gevoelens’ op kwamen spelen. Dit gevoel ging gelukkig snel weg, maar maakte plaats voor een ‘ik krijg zin in shoarma gevoel’, want natuurlijk kwam na het oosterse oosterlingen gedeelte het deel met midden oosterlingen. Van roze naar geel naar bruin naar zwart… Brussel mag dan wel dè 2-talige stad van België zijn, je maakt mij niet wijs dat ze daar alleen maar Nederlands en Frans spreken. Aan het einde van deze lange straat lag weer een grote weg die langs het centrum liep. Het was niet bekend waar het Atomium precies lag, maar ze waren snugger genoeg om te weten dat het niet midden in het centrum lag. Het is tenslotte een gigantisch bouwwerk, en dat terwijl een atoom een van de kleinste dingen op aarde is. Ik heb niks tegen onze zuiderburen, maar op deze manier maken ze hun beeld dat Nederlanders over hen hebben toch wel reëel. Om dit nog maar even te versterken, het Atomium is ‘slechts’ de op een na bekendste bezienswaardigheid van Brussel, de bekendste is Manneken Pis. Waarom zou je een 58 cm hoog beeldje maken van een ventje dat zijn urine staat te lozen op een voetstuk op een hoekje van de straat in het centrum van een stad? Dit ventje was dus hetgeen dat gezocht werd. Het was bekend dat hij in het centrum stond, maar Steve meende zich ter herinneren dat het in het oude deel was en dat het redelijk aan de rand van het centrum was. De grote weg volgend werd elke zijstraat goed geïnspecteerd om te kijken of het ventje ergens stond. Wetende dat er geen auto’s mogen rijden in de straten bij het ventje, in combinatie met de tijd die aardig doortikte door het zoeken, werd de zoekactie naar het ventje gestaakt, want de ride ging tenslotte hoofdzakelijk om de gigantische vergroting van een gigantisch klein deeltje. Uitspraken als “ik pis op dat ventje”, “piss off” en “lig niet zo te zeiken” werden de vrijheid ingelaten en de weg vervolgde zonder ook maar een enkele blink van dat pisventje op te hebben gevangen.

Intussen was het ongeveer 23:15 uur. De ride was al 2 uur bezig en er werd al 3 kwartier door Brussel heen gereden zonder ook maar enigszins te weten welke kant uit te gaan. Steve kreeg het geweldige idee om de navigatie van zijn telefoon te gebruiken. Hij heeft deze telefoon nog niet zo lang en er zit standaard navigatie op. Hij had de navigatie al eens getest bij het uitzoeken van de telefoon en deze werkte perfect, ook met de kaarten van het buitenland. Natuurlijk moest het nu net weer even anders zijn en werkte de navigatie niet. De kaart bleef blurrig en de route naar het Atomium werd niet berekend. De dag erna thuis heeft hij nogmaals gezocht en werd de route direct berekend. *zucht* Op een gegeven moment was het centrum al ver achtergebleven en reden ze rond op een industrieterrein. Op een gedeelte waar het erg rustig was, was het een mooie plaats om even snel de auto opzij te zetten en Manneken Pis uit te hangen. Rick zei nog dat het niet echt een moment was om politie tegen te komen en had voor de zekerheid de lichten van de nog lopende auto uitgezet. Er zijn maar 2 auto’s langsgekomen en natuurlijk was één van die 2 een politiewagen. Gelukkig hadden ze hen niet gezien en zijn ze doorgereden. Het was meteen een moment om van chauffeur te wisselen, dus nam Steve plaats achter het stuur en ging de rit verder. Enkele minuten later stond daar ineens een grote oranje pion langs de weg. Direct werd de auto opzij gezet, want hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Na nog flink wat rondgereden te hebben in Brussel werd de hoop langzaam aan opgegeven, het was al erg laat en Steve moest ’s morgens weer werken. Zou dit dan de eerste mislukte ride worden?

Al snel werd de ring Brussel weer gevonden en begon de weg terug naar huis. Eenmaal op de snelweg stond na 2 afritten de gemeente Anderlecht aangegeven. Er kwam een nieuw idee voor een ride-foto, het stadion van Anderlecht. Het is tenslotte een vrij grote voetbalclub en het stadion zou als een goede foto kunnen dienen. Dus werd de afrit genomen en begon een rit over een lange weg door Anderlecht. Na deze weg 2 km doorkruist te hebben begon de moed alweer te zakken. Vindt het stadion maar eens in zo’n stad en er was ook nog geen bordje te vinden dat de weg wees. Dus werd er weer omgedraaid, want het was echt tijd om richting huis te gaan. Het was intussen al rond 00.00 uur en de terugrit zou ook nog een dik uur duren. Bij de afrit van de snelweg lag een Ikea en er werd zelfs nog even overwogen om daar een foto van te maken, zodat er tenminste een ride-foto in bezit zou zijn. Maar al snel werd deze overweging weer in de doofpot gestopt onder het motto “nog liever een mislukte ride dan een foto van Ikea”. Terugrijdende naar de snelweg stond daar een bordje met RSC Anderlecht erop. Zou het dan toch mogelijk zijn om een foto van het stadion te maken?! De bordjes werden gevolgd tot er op een bordje zelfs een afbeelding van het Atomium stond. De hoop op het grote kleine bouwwerk was terug en vol goede moed werd het bordje gevolgd. En ineens waren ze op… Geen bordjes meer te zien en de hoop zakte alweer eens weg. Toch maar terug gereden naar het laatste bordje en het zou eventueel kunnen dat deze richting een andere straat wees, aangezien hij een beetje scheef stond. En het bleek te kloppen, het bordje leek duidelijk de ene straat in te wijzen, maar toch was hij bedoeld voor de andere straat. Een paar honderd meter verder stond weer een bordje op een rotonde dat naar links wees. Alleen was de weg daar maar héél kort en eindigde in een parkeerplaats. Maar weer eens teruggereden en het bordje kon na wat straten verkennen echt alleen maar voor die parkeerplaats bedoeld zijn. Dat slechte gewegwijs in België begon langzaam aan echt te vervelen en te irriteren. Het bleek dat de parkeerplaats 2 in-/uitgangen had en de andere kwam precies uit waar de rit door Anderlecht begon, bij de afrit van de autobaan pal naast Ikea. Dit was een goede reden om de snelweg weer te nemen en alweer eens aan de terugrit te beginnen. Na enkele kilometers snelweg hing er een bord boven de weg met ‘Expo’ erop en er stond een afbeelding van het Atomium bij. We gingen weer de goede richting uit! Uiteindelijk bleek dus dat de oplettende bordjesvolger aan de andere kant van de parkeerplaats zelf zo slim moest zijn om naar rechts te gaan en vervolgens rechts de snelweg op te draaien om na kilometers weer een bord tegen te komen. Hoe duidelijk kun je zijn?! Na enkele kilometers stond er weer een bord met ‘Expo’ en het Atomium erop en enkele kilometers verder weer totdat er na 10 km een afrit kwam die daadwerkelijk naar het Atomium zou leiden. Een paar minuten later was hij daar, het Atomium. 3,5 uur na vertrek kon eindelijk de officiële ride-foto gemaakt worden.

Zoals gewoonlijk bij een Challenge Ride werd na het schieten van de foto de terugrit ingezet. Ditmaal voor de derde keer, maar ook echt voor de laatste keer. De snelweg werd weer betreden en vrijwel direct volgde er een knooppunt. Alweer kwam het oh zo geweldige Belgische bewegwijzeringssysteem tot zijn recht, want er werd niet aangegeven dat er een andere snelweg genomen had moeten worden. Natuurlijk heb je zoiets niet direct door en werd na 15 km opgemerkt dat er iets niet klopte. De snelweg was opgehouden en dit kon niet mogelijk zijn als de goede weg gevolgd was geworden. Bij de tweede verkeerslichten lag de brouwerij van het welbekende Duvel-bier. Goede reden om een foto te maken en weer om te keren. Eenmaal terug bij het knooppunt stond gelukkig wel aangegeven welke richting genomen moest worden en eindelijk kon de terugrit echt beginnen. De terugrit is hetzelfde verlopen als de heenrit, veel geouwehoer en niks spannends. Er is nog even een ode aan de Challenge Ride gehouden door een klein stukje het gas in te trappen en hard te rijden. De 180 km/u werd even aangetikt, maar er moest direct weer in de ankers gegaan worden, want er kwam een tankstation aan. Het tankstation (totaal onbekend welk tankstation en waar deze lag) was een ideale plek voor een sanitaire stop en om wat te eten te halen, want de honger had zijn intrede goed gedaan. Er is meteen weer van chauffeur gewisseld geworden en Rick heeft de rit verder ingezet. Zo’n 40 minuten later werd de Nederlandse grens bereikt en een dik kwartier later was het 02.40 uur en was de ride na 5 uur en 20 minuten ten einde. En dat terwijl de ride volgens Google Maps in zo’n 3 uur gedaan had moeten zijn. Volgende keer toch maar wat beter voorbereiden?

Afstand volgens Google Maps (Hoensbroek --> Brussel): 127 km
Werkelijke kilometers: 360 km
Benzine: Circa € 50,-
Bekeuringen: Geen
Overige kosten: Circa € 15,- aan eten en drinken
Foto van ons bij het Atomium: Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Steve

Triberger Wasserfälle, Schwarzwald (Duitsland) - 20 Oktober 2012

Kwantiteit, geen kwaliteit… Althans, wat betreft het aantal kilometers. Daar zijn de laatste Challenge-Rides nogal op gebaseerd geweest. Wes en Rick hadden zoiets van “het wordt weer eens tijd voor wat meer kilometers tijdens een ride.” En dat is precies wat er gepland werd. Een bestemming die verder weg is dan de laatste paar. Van al de locaties die de afgelopen maanden werden opgezocht en besproken om eventueel te doen, wilden Rick en Wes graag naar het Schwarzwald in Duitsland, de Triberger Wasserfälle. Zeven watervallen die op een berg achter elkaar 163 meter naar beneden vallen met een prachtig natuurgebied eromheen. In eerste instantie was het de bedoeling om met drie man te gaan. Paul, de zwager van Wes, zou meerijden, maar kon uiteindelijk niet mee. Aangezien dit een dag van tevoren pas bekend was, was er helaas geen tijd meer om een derde rider te strikken, dus dan maar met z’n tweeën! De ride-ride werd de Audi A4 uit 1997 van Rick. De datum was al een week of twee bekend en de vertrektijd werd gezet op 10:00 uur.

Rick zou om 9:00 uur bij Wes zijn om de route even te plannen via Google-maps en nog even naar de winkel te gaan om iets te eten en te drinken voor onderweg te halen. Rond 8:55 uur werd Rick wakker en is een half uurtje later eens richting Wes gereden. Vlak voor aankomst bij Wes velde Rick alvast vooruit en jawel hoor, ook Wes had zich verslapen. De avond ervoor was toch te laat geweest, maar ja… Zo gaat dat wel vaker. De route werd in een paar regels op een blaadje geschreven en zo rond 10:20 was er het daadwerkelijke vertrek van twee dudes met slaperige koppen. Rick kroop achter het stuur om eerst langs de supermarkt te gaan en daarna was het tijd om de legendarische solo-ride van Steve naar Bruno te overtreffen. Dus na de Super op naar Bruno voor goedkope benzine. De tank werd volgegooid en de ride kon definitief van start gaan. De snelweg op in België, stukje Limburg en daarna de bekende snelweg 4 in Duitsland richting Aken. En zoals het hoort in Duitsland waren er weer veel wegwerkzaamheden waar onze oosterburen het nodig vinden om van snelheden van 160 km per uur vol op de rem te gaan naar 80 km per uur. Heel leuk als je er vlak achter zit met een vergelijkbare snelheid (wat is die Autobahn toch heerlijk)! Het harde remmen resulteerde in een waarschuwingslampje op het dashboard van de Audi. Niks ernstigs, er was gewoon niet genoeg olie. Dus dat leverde een vroege, eerste tussenstop op bij Peppenhoven-West, in de buurt van Bonn. Hier werd dan ook maar direct een ontbijtje genuttigd, we stonden er toch. De olie werd bijgevuld en bij de volgende wegwerkzaamheden, geen lampje meer op het dashboard. Mooi zo.

 

Wat volgde waren heel wat kilometers op snelweg 61 waar het mooie landschap wel wat aardige foto’s opleverde. Bij tankstation Hunsrück-West werd maar weer eens een stop ingelast. Een korte pauze van benen strekken en een sigaret roken later heeft Wes het stuur overgenomen. Ook nu weer vele kilometers en toen gebeurde het! We haalden een houten huisje in! Wat een belachelijk gezicht, maar wel lachen. Vervolgens moesten we door tot het einde van de 61. Daar waren we aangekomen op Autobahndreiecke Hockenheim, bij het bekende racecircuit. Nog even een foto geschoten van de zuidelijke tribune van Hockenheim in het voorbij rijden en door de A6 op. Hier zouden we maar een kort stuk op zitten en dan over moeten naar de A5 en dit gebeurde precies zoals het de bedoeling was. Een kilometer of 15 onder Karlsruhe werd een sanitaire stop gemaakt op een rustplaats die bekendstaat als Rastplatz an der A5, lekker origineel. Ook maar weer een broodje in ons gezicht geduwd om daarna de weg weer te vervolgen. Inmiddels hadden we al een paar keer Basel op de borden gezien, dus zo langzaam maar zeker kwamen we in de buurt van Zwitserland en dus in de buurt van Triberg. Ter hoogte van Offenburg moesten we de snelweg af en de rest van de rit binnendoor doen. We waren tot op dat moment nog geen enkele keer fout gereden en boekten snel vooruitgang. De snelheid had tijdens deze rit dan weliswaar geen extreem hoge pieken in snelheid, we zaten allebei bijna constant (daar waar mogelijk) tussen de 150 en 170 km per uur. De hoogste piek zal 175 km per uur geweest zijn.

En ook binnendoor in het Zwarte Woud verliep de route probleemloos. De snelheid binnendoor was helaas een stuk lager, maar goed, dat kon ook niet anders en was ook wel de verwachting. De omgeving was erg mooi om doorheen te rijden en we wilden toch echt graag die watervallen bereiken, we hadden echt zin in een relaxed wandelingetje langs het water. Er zijn veel foto’s gemaakt langs de binnenwegen, er was ook veel mooi landsschap te zien en dat is altijd goed tijdens Challenge-Rides. Wes was al een tijdje achter een Nederlandse auto aan het rijden, een Volvo, hopende dat die ook naar de watervallen zou gaan. Ineens ging de Volvo ergens een zijstraat in. En even heel vriendelijk zwaaien. Wat zijn wij Nederlanders toch een warm volkje… Niet veel later kwamen we aan in Triberg en we reden rechtstreeks naar de watervallen… Ongelooflijk, zo weinig voorbereiding wat betreft routeplanning en zo in één keer ernaartoe gereden. Goed bezig, die gasten! Wel moesten we even zoeken naar een parkeerplaats, maar binnen een paar minuten stond de wagen en kon de beklimming van de waterval beginnen. Echt te belachelijk, we moesten € 3,50 per persoon betalen om door een bos te lopen! Maffe Duitsers! Geld vragen voor het plaatsen van hekken en een kassahuisje. Maar goed, toch maar gedaan en genieten van de mooie natuur. We hebben drie foto’s geschoten die als ‘missie geslaagd foto’ konden fungeren, maar dat kwam gewoon omdat het echt overal mooi was daar. Hoe dan ook, missie geslaagd!!!

We hebben veel foto’s gemaakt van de watervallen, die dingen waren echt mooi. Toen we eenmaal zo ongeveer de hele omgeving op de gevoelige plaat hadden gezet, gingen we een beetje spelen met wat effectjes op de foto’s en niet veel later gingen we steeds op moeilijkere plaatsen foto’s maken, gewoon om iets te doen te hebben. We hebben geklommen, op een gegeven moment zelfs zo hoog dat we op ongeveer een meter van het natuurpad zaten dat een heel stuk terug omhoog ging waar wij omlaag zijn gegaan langs het water. Hadden we nog besloten niet dat pad te nemen! Ook zijn we onder rotsen gaan zitten om geinige plaatjes te schieten en Wes is nog over de reling geklommen om vlak naast het water op de gladde stenen te proberen niet te vallen… En ook nog voor een aparte foto. Tsja, we hadden Steve niet bij ons om die gekke dingen te doen. Rick zei nog tegen Wes, “als Steve erbij was geweest, dan was die hier ergens te ver gegaan en in de waterval geflikkerd.” En dat denken we nog steeds! Eigenlijk al veel te lang bij die watervallen besloten we toch maar weer eens om terug te gaan richting auto. Ook begon er een gevoel van honger te overheersen en traditiegetrouw moesten er hamburgers van McDonald’s gegeten worden.

Rick was aan de beurt om de terugrit te starten en al snel werden de dorpjes richting snelweg doorkruist. Eenmaal terug op de A5 moest er weer eens getankt worden en kwamen we nog een Duitse wagen tegen met een geweldig kenteken dat begon met de letters 'FAG'. Je zou er maar mee rondrijden! Rick stopte bij Renchtal-Ost en pakte de eerste de beste slang waar 95 op stond. Na zo’n 28 liter viel Rick ineens op dat het geen gewone ‘bleifrei 95’ was, maar een variant met 10% bio-ethanol. Er stonden wat waarschuwingen boven op de pomp (in fucking kleine lettertjes!!!) dat bij twijfel of de auto rijdt op die zooi, je gewoon bleifrei 95 erin moet gooien. Ook stond er iets over verlies van vermogen en herstelinformatie opvragen. Ja, toch maar opgehouden met die zonnebloem-benzine in de tank gooien en hopen dat er niks vreemds zou gebeuren. Flink opgetrokken bij het tankstation, maar gelukkig geen gekke dingen. Wel een beetje onzekerheid over die rotzooi, maar goed, tijd om op zoek te gaan naar ‘Golden Arches’. De honger en beperkte slaap maakte Wes en Rick een stuk minder scherp en ineens riep Wes, “Golden Arches”! We moeten eraf! Maar het was al te laat. De afslag lag achter ons voor we konden reageren. Kutzooi! Nog steeds geen eten. En echt een werkelijk enorme afstand voor we er weer eens één tegenkwamen, maar de daarop volgende McDonald’s werd wel op tijd gespot. Eindelijk eten! Niet helemaal scherp meer en met veel honger nam Rick de splitsing en daarna volgden twee afslagen. Rick dacht de tweede te moeten pakken, maar op het laatste moment zei Wes, “nee we moeten hier de eerste hebben”, duidelijk bang nog eens een afslag naar voedsel te missen. Dus op het laatste moment vlak voor de vangrail langs net nog die afslag kunnen pakken en de weg draaide zo de verkeerde kant op naar een ander snelweg. En in de spiegels werden de Golden Arches steeds kleiner. Toch nog fout gereden, balen joh! Even verderop de eerste de beste afslag gepakt om terug te gaan richting de Mac. Dit keer ging het wel goed en werd eindelijk, eindelijk McDonald’s bereikt. Cheeseburgers voor een Euro per stuk, wat kan Duitsland toch mooi zijn! We waren bij McDonald’s Autohof Bruchsal.

Wat burgers en een grote, koude beker frisdrank later zijn we weer terug de A5 opgereden. Helaas hadden we voor de weg terug geen beschrijving gemaakt en zo langzaam aan werd het toch echt wel tijd om de A6 te bereiken, maar de onverlichte snelwegen en de toch wel enigszins vermoeide staat van zijn maakte het wat lastig en ergens toch een beetje onzeker. We hadden echt geen zin in extra, onnodige kilometers. Maar gelukkig hielpen de burgers wel bij het opknappen en snel zaten we op de A6. Net voorbij Hockenheim moesten we weer terug naar de 61 en ook dit verliep vlekkeloos. Nu was het weer tijd voor een enorm stuk snelweg. Rick had met opzet gewacht met stoppen voor de switch van bestuurder tot aan Hunsrück-Ost. Het zelfde tankstation als de heenweg. Dan zouden het aantal gereden kilomters tussen Wes en Rick redelijk gelijk zijn. Bij het restaurant was schijnbaar een kinderfeestje gaande ofzo, allemaal 14-jarige jongens en meisjes en een heleboel ouders die met de auto stonden te wachten op hun kinderen. Wat een tyfusdrukte daar, zeg. We hebben er ook niet lang gestaan en Wes is verder gereden. Heel veel saaie kilometers verder zagen we ineens de afslag richting de A4, en dat is die van Aken. Nederland kwam weer in zicht en het werd tijd om eens ergens Desperados te gaan halen. Ineens sprong het benzine-lampje aan. Gelukkig, die bio-ethanol rotzooi was gewoon zonder problemen verbrand en de gemiddelde snelheid, die toch erg lekker was, hebben we gewoon kunnen handhaven. Bij tankstation Aachenerland werd er nog wat bezine bijgegooid om de rit af te kunnen maken. We liepen naar binnen om te betalen en Desperados te halen. Hadden ze geen Desperados daar! Toen hebben we maar besloten om door te rijden naar Heerlerbaan om bij de avondwinkel van Brouwers dan maar onze Desperados te halen. We waren snel in Heerlen, hebben onze drank geregeld en zijn terug naar de Terveurdtweg gereden om lekker op de bank neer te ploffen en te genieten van onze welverdiende Desperados. Ride nummer 10 zat erop. Eindelijk die verrekte top-10 vol gemaakt. 1061 kilometer en iets minder dan 13 uur waren we weer onderweg geweest!

We hebben nog lekker lang door gechilled tot diep in de nacht en over de ride gepraat. We hadden van te voren eigenlijk geen idee wat ons te wachten stond bij die watervallen daar in Triberg, maar voor mensen die van natuur en mooie landschappen houden kunnen we dit weer eens een echte aanrader noemen. Ook mede omdat er daar in het Zwarte Woud wel meer te beleven is. Misschien niet helemaal de juiste plaats om naartoe te gaan voor jongere mensen, maar fuck it, de mooie natuur was de moeite waard! Ja, het voelde weer als een klassieke Challenge-Ride aan. Absoluut geslaagd!

Afstand volgens Google Maps (Hoensbroek à Triberg): 494 km

Werkelijke kilometers: 1061 km
Benzine: Circa € 150,-
Bekeuringen: Geen
Overige kosten: Ongeveer € 40,- aan eten en drinken en nog wat olie onderweg
Foto van ons bij de Triberger Wasserfälle: Onbetaalbaar
Schrijver van het blog: Rick